Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης



Μπα!
Τι έπαθαν τα βόρεια προάστια; Ζήλεψαν; Απεργία λένε, για τη …συσκότιση των συντάξεων στο δημόσιο τομέα. Τους κουρεύουν κι αυτούς! Δεν περίμεναν το καλοκαίρι που θα πιάσουν οι ζέστες για να πάρει το κεφάλι τους αέρα; Μέσα στο καταχείμωνο λίγο βαρύ θα πέσει.
 Ή ζήλεψαν ή όντως έχουν πρόβλημα στην Αγγλία. Πώς αλλιώς να το εξηγήσεις;
Αλλά μάλλον το πρώτο, διότι μια πρώην κραταιά αυτοκρατορία δεν είναι δυνατόν να έχει οικονομικό πρόβλημα. Θα οδηγηθεί και αυτή σιδηροδέσμια της οικονομικής κρίσης; Θεός φυλάξοι!
Πάντως αποκλείεται να φταίμε κι εμείς για αυτό!  Αν υποψιαστώ ότι ο ελληνικός δάχτυλος κατάφερε να φέρει τέτοια αναστάτωση στη γηραιά Αλβιόνα θα πρέπει να κάνουμε πάρτι! Διότι αν αληθεύει και αυτό, χαρά μας και τιμή μας που μπορούμε και παίζουμε τις οικονομίες των χωρών στο μικρό μας δαχτυλάκι!
Διότι ο Έλληνας το καλοκαίρι πιάνει παραλία, παρέα με τα ουζάκια του και τις αλαφροΐσκιωτες φιλοσοφίες του και όσο να πεις  ασχολείται και με τις οικονομίες των εύρωστων βορείων προαστίων! Τι, μόνο εμείς πρόβλημα; Όχι, κι εσείς! Για να μάθετε και από την καλή και από την ανάποδη τι εστί Ελληνάρας!
Βρε, μήπως δεν καλοβλέπουν το άνοιγμα του δρόμου για τη δόση που θα πάρουμε; Αν και πάλι δεν είναι μέσα στο παιχνίδι επίσημα, γιατί να τους κακοφανεί; Μήπως επειδή ακούσανε ότι 14 δις αποσύρθηκαν από τις ελληνικές τράπεζες το δίμηνο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου;
Γιατί, σου λέει, έχουν λεφτά στην Ελλάδα. Γιατί να τους δώσουν κι από πάνω; Και από την άλλη, πού αποσύρθηκαν τόσα λεφτά; Βγήκαν στη σύνταξη και κάνουν διακοπές σε τίποτα παραδείσια νησιά; Διότι ένας ευπρεπής συνταξιούχος πώς θα γιορτάσει τη σύνταξή του; Με ευπρεπείς διακοπές!
Έτσι όμως εξαφανίζεται η ρευστότητα από τη μια και από την άλλη αναρωτιέσαι ποιοι να είναι οι ιδιοκτήτες των αποσυρθέντων! Ένα ατελείωτο κουίζ η ζωή μας. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ένα συνεχές σταυρόλεξο! Χώρια που έχουμε και την Ομάδα Δράσης – τη γνωστή ντε! – που μας λέει ότι η έλλειψη ρευστότητας είναι εμπόδιο στην αναπτυξιακή προοπτική της ελληνικής οικονομίας! Έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου! Αυτονόητα δηλαδή!
Εμείς το καταλάβαμε, αυτοί το κατάλαβαν;

 

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης







Καιρός ήταν!
Άναψε το πράσινο φως και θα περάσουμε απέναντι. Στο απέναντι πεζοδρόμιο. Από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο δεν πάμε; Διότι κάθε φορά περιμένουμε το πράσινο φως για να περάσουμε απέναντι. Αυτό κάνουμε κάθε φορά. Αλλάζουμε πεζοδρόμιο… Ζωή να ‘χουμε! Και παπούτσια…
Τόσες μέρες μας έφαγε η ορθοστασία να περιμένουμε να ανάψει το πράσινο φως. Και άναψε! Πώς άναψε, ένας Θεός το ξέρει! Έπεσαν οι περιβόητες υπογραφές; Η κοινή λογική αυτό λέει, αλλά τίποτα δεν έγινε γνωστό! Μάλλον, για να ανάψει το πράσινο φως…! Τόσες μέρες κοκκίνισε το μάτι μας.
Και τώρα που θα πάρουμε τα λεφτά τι θα τα κάνουμε; Άλλο βάσανο κι αυτό. Διότι οι υποχρεώσεις τρέχουν και όποιον πάρει ο χάρος. Να μην πάρουμε καινούρια παπούτσια του παιδιού; Αυτά που έχει να! κάτι τρύπες μετά συγχωρήσεως! Τέλειωσε και το λάδι! Να μην πάρουμε και δυο τενεκέδες λάδι; Χειμώνας έρχεται, δεν θέλουμε να πορευτούμε;
Άσε που η Μοιραράκη έχει κάτι καλές προσφορές… Κανά δυο χαλιά ό,τι πρέπει θα ήταν. Θα τα βάλουμε στην αποθήκη και δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Μπορεί να χρειαστεί να τα μοσχοπουλήσουμε και να βγάλουμε το κάτι τις μας! Πρέπει να κοιτάξουμε και τις επενδύσεις μας.
Διότι από ό,τι προβλέπεται από εδώ και πέρα θα περιμένουμε κάθε φορά ένα πράσινο φως που θα μας δίνει λεφτά! Και θα ξέρουμε ότι όταν βγαίνει το κόκκινο φως θα είμαστε σε κατάσταση αναμονής. Ακίνητοι και μετέωροι…
Από εδώ και πέρα, και μέχρι πότε δεν ξέρουμε, μόνο δυο χρώματα θα διαφεντεύουν τη ζωή μας. Πράσινο και κόκκινο. Και αναλόγως θα κανονίζουμε. Στο πράσινο θα πηγαίνουμε στα μπουζούκια, θα βγαίνουμε στην αγορά και στο κόκκινο θα λουφάζουμε σε χειμερία νάρκη κάτι σαν πολικές αρκούδες. Διότι θα πρέπει να κάνουμε οικονομία και στη θέρμανση. Και θα τρώμε από πάνω μας…
Μέχρι να μείνει πετσί και κόκαλο!
Διότι πότε θα προλάβουμε να τα επιστρέψουμε;


Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Τι έγιναν εκείνα τα ονόματα;
Τα εφτασφραγιδοκλειδωμένα ονόματα που τάχα μου, τάχα μου απαγορεύεται να κυκλοφορήσουν στο μεϊντάνι παρά μόνο με συνοδεία μπορείς να τα δεις και απαγορεύονται παρακαλώ οι φωτογραφίες και οι διαρροές!
Μην κάνετε χαρούλες. Εσείς, ούτε καν με συνοδεία δεν θα τα δείτε. Υπάρχει απαγορευτικό δια τον πληβειακόν πληθυσμόν! Ναι, ναι , όπως το ακούτε! Ακόμη περιμένουμε λέει να έρθει απάντηση από την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων. Διότι αν θυμάμαι καλά αυτό ήταν το κώλυμα, του κωλύματος... ω κώλυμα!
Αλλά από τότε πέρασαν μέρες, βδομάδες και ως είθισται η μνήμη είναι ασθενής εδώ στην  πάλαι ποτέ παραδεισένια χώρα μας. Είναι το κλίμα τέτοιο, τα βουνά και τα λαγκάδια. Λίγο και ο θαλασσινός αέρας που μας πιάνει από παντού, τι να κάνει και η μνήμη; Εξασθενεί. Ξελογιάζεται από τα πάλαι ποτέ πλούσια ελέη και ξεχνάει εύκολα! Πολύ εύκολα! Και βαυκαλίζεται περιμένοντας κάτι τις καλύτερο. Διότι εδώ είναι, όποιος σώσει το τομάρι του. Η προβιά του μην αρπάξει φωτιά και για τις άλλες καρφάκι …δεν μας καίγεται!
Διότι τι είναι η ζωή; Ένα μυστήριο που θέλουμε να περνάμε καλά. Ένα μυστήριο που θέλουμε να κοροϊδέψουμε τους άλλους για να τους κλέψουμε οξυγόνο και να ζήσουμε εμείς καλύτερα. Τι μπορεί να είναι η ζωή; Ένα ολόκληρο κομμάτι ψέμα που μας το ταΐζουν σιγά σιγά για να μην καταλάβουμε τι γεύση έχει!
Άγευστο, άοσμο, σαν να μην υπάρχει, αλλά έχει τη δυνατότητα να εισχωρεί μέσα μας χωρίς να μπορούμε να αντισταθούμε. Και όταν πλέον το αντιληφθούμε και κάνουμε προσπάθεια να απαλλαγούμε από αυτό…, ω του θαύματος, καταφθάνουν οι από μηχανής θεοί και κανακεύουν τη δυστυχία μας. Και μας λυτρώνουν και σωζόμαστε και διώχνουμε τη μνήμη επειδή εκείνη τη στιγμή της δυστυχίας το ψέμα παίρνει μια άλλη όψη, μια άλλη γεύση, μια άλλη μυρωδιά, κάτι σαν φρεσκοψημένο ψωμί που μόλις βγήκε από το φούρνο… Ένα κομμάτι ανάσας που χρόνια είχαμε να δούμε και να γευτούμε…
Και η ιστορία συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται επειδή γνωρίζει ότι η μνήμη μας είναι ασθενική…
Και εκδικείται…

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της... ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ | ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ | ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ | 25/11 | 19:00


                     ΣΜΥΡΝΗ 1922 Η ζωή σταματά να ανασαίνει...
                     ΑΘΗΝΑ 1928  Οι πρώτες ανάσες ακούγονται...
                     ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1930 Μια καινούρια ζωή...
                     ΑΘΗΝΑ 1950 Ο ήλιος ανατέλλει...
                     ΠΟΡΟΣ 1952 Ένας επίγειος παράδεισος...

Η ζωή της Μυρσίνης μπορεί να είναι μια αληθινή ιστορία!!! 

Στο μικρό Δασκαλιό του Πόρου ο έρωτας βρίσκει τον Παράδεισό του!

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Εμείς δηλαδή τώρα πρέπει να κάνουμε χαρούλες;
Τι άλλο μας απομένει πια! Να βγούμε στους δρόμους και να αλαλάζουμε ως οι πάλαι ποτέ πρόγονοί μας που μόλις είδαν ακτές αναφώνησαν θάλαττα, θάλαττα! Διότι χάρηκαν οι καημένοι μόλις είδαν θάλασσα και σου λένε η πατρίδα κοντά είναι, φτάνουμε.
Εμείς θα πρέπει να αλαλάζουμε, τι; Υπογραφές, υπογραφές! Διότι χωρίς υπογραφές δεν βλέπουμε το χρήμα, όπως δήλωσαν οι προύχοντες των βορείων προαστίων της ένδοξης ηπείρου μας! Άσε που αυτοί άρχισαν να αναφωνούν, υπογραφές, υπογραφές!
Να χαρούμε τώρα που λέγεται ότι θα αποδεσμευτεί η επόμενη δόση και θα δουν άσπρη μέρα τα ελληνικά ταμεία; Διότι κάτι συμβαίνει και όλο και αδειάζουν! Πόσο θα προλάβουν να μείνουν γεμάτα. Περαστικά θα είναι και αυτά. Μερικές μέρες ενοικιαστές και μετά θα εξαφανιστούν στο πυρ το εξώτερον! Δεν θα είναι για πολύ!
Μετά την επιστολή Σαμαρά βγήκαν πάλι παγανιά τα παπαγαλάκια και άρχισαν να χαμογελούν. Οι κύριοι όμως ενδιαφερόμενοι κρατούν σιωπή ιχθύος μέχρι να μελετήσουν την επιστολή και να δουν αν έχει ισχύ της απαιτούμενης υπογραφής.
Άρα εμείς τι να κάνουμε τώρα; Να χαρούμε προκαταβολικά ότι θα περάσουμε καλά Χριστούγεννα ή δεν θα φάμε γαλοπούλα και να τρέξουμε να εφοδιαστούμε με κανένα πετεινάρι τώρα που είναι νωρίς. Γιατί, για μετά δεν μπορείς να ξέρεις.  Μπορεί να μη υπάρχει κοκαλάκι ή και να υπάρχει να μην έχουμε τα απαραίτητα για την απόκτησή του!
Κατά το τέλος του μήνα θα αποφανθούν τα μεγάλα κεφάλια αν τους ικανοποιεί η επιστολή Σαμαρά! Αλλά τόσο αγενής να είναι και αυτός; Κοτζάμ επιστολή έστειλε. Πώς έκλεισε το γράμμα; Ανυπόγραφο το έστειλε; Δεν έβαλε κάτω μια υπογραφή, μια τζίφρα;
Πάλι μετέωροι είμαστε, έτσι κι αλλιώς! Ακόμη δεν ξέρουμε τι να προγραμματίσουμε! Θα πάμε για σκι στις Άλπεις ή θα αναγκαστούμε να κάνουμε χιονοπόλεμο με τα χιόνια της απελπισίας μας;
Έτσι κι αλλιώς πετρέλαιο δεν θα βάλουμε, να ξέρουμε τουλάχιστον αν θα κάνουμε χειμερινές διακοπές! Διότι πώς θα βγάλουμε το χειμώνα;
Μήπως τα μελομακάρονα θα μας πέσουν βαριά φέτος και να τα αποφύγουμε;

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Τα μάθατε τα νέα!
Το μικρό Pony λέει να βγει τσάρκα στους ελληνικούς δρόμους! Θα το θυμάστε. Δεν είναι δυνατόν να μην το θυμάστε. Το θρυλικό Pony που αλώνιζε παντού, σε ιδιωτικά και δημόσια χέρια. Και ήταν ελληνικής παραγωγής!
Η ιστορία λέει, γιατί αυτή ποτέ δεν κρύβει τίποτα,  ότι το ελληνικό αυτό αυτοκίνητο βρήκε τον μπελά του από ελληνικά …μυαλά! Μιας και πήγαινε καλά ήταν δυνατόν να το αφήσουν να …περπατήσει;  Εξηφανίσθη με την πάροδο του χρόνου διότι έπεσαν συμφέροντα στη μέση και όχι μόνο!
Πριν τριάντα και τόσα χρόνια το Pony αλώνιζε τους ελληνικούς δρόμους και αυτό δεν άρεσε σε πάσης φύσεως οικονομικά συμφέροντα που έβλεπαν να χάνουν κέρδη. Και το εργοστάσιο έβαλε λουκέτο. Αλλά τώρα το παρελθόν επιστρέφει και θέλει να ισορροπήσει το παρόν που παραπαίει μεταξύ φθοράς και …φθοράς!
Και τότε, οι πολιτικοί είχαν διαφορετική άποψη για την ικανότητα της χώρας να δημιουργήσει δικό της αυτοκίνητο. Διότι ο τότε υπουργός Βιομηχανίας δεν δέχτηκε την πρόσκληση να δει το νέο δημιούργημα διαμηνύοντας ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πρόκειται να κατασκευάσει δικό της αυτοκίνητο. Γιατί; Κουλοί είμαστε; Είναι αυτό που λέμε ότι η χώρα πάντα τρώει τα παιδιά της και αυτά μεταναστεύουν στην αλλοδαπή και θριαμβεύουν!
Πάντως σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται το πράσινο φως της Εμπορικής Τράπεζας,  -διότι χωρίς δάνειο που να πας;-  και η όλη η επένδυση αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2014! Ο χρόνος έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας!
Αλλά δεν είναι μόνο τα …υπόγεια ρεύματα που …κρυολόγησαν την ύπαρξη της εταιρίας κατασκευής των Pony. Η ιστορία λέει  – αχ! αυτή η κουτσομπόλα ιστορία – ότι και το συνδικαλιστικό κίνημα δεν άφησε σε ησυχία την μακροημέρευση της εταιρίας!
Αν είναι όλα αυτά αληθή περί συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων είμαστε να μας κλαίνε και οι ρέγκες. Και βρίσκονται και λίγο μακριά για να τις στείλουμε κανένα μαντηλάκι!
Ζήτησαν αύξηση 35% (!) και η εταιρία δεν αρνήθηκε αλλά τους πρότεινε να δουν τι αύξηση θα της έδινε ο κλάδος μετάλλου. Πάλι καλά! Αλλά ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Έγινε κατάληψη, μια προσφιλής μέθοδος μας, και δεν επέτρεπαν όχι μόνο να μπει οποιοσδήποτε στο εργοστάσιο αλλά δεν επέτρεπαν να σταλούν και τα ετοιμοπαράδοτα οχήματα στους πελάτες της εταιρείας και άλλα 600 στον ελληνικό Δημόσιο τομέα. Το εργοστάσιο δεν λειτούργησε για πάνω από εκατό μέρες!
Τότε ανέλαβε δράση ο Πέτρος Κοντογούρης, - εκ των ιδιοκτητών -  ερχόμενος από τη Γερμανία, ο οποίος διαβεβαίωσε τους εργαζόμενους ότι η εταιρεία θα τους αποζημίωνε, αρκεί να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Πράγμα που έγινε, αλλά μόνο για πέντε μέρες, καθώς μετά ζήτησαν να... πάνε διακοπές. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό! Πράγματι πήγαν τις διακοπές τους και μετά πέρασαν από την οδό Αγίας Σοφίας 26 για να λάβουν τις αποζημιώσεις τους. Το εργοστάσιο είχε κλείσει.
Και μετά έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Το συμπέρασμα;
Αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει εδώ στην ψωροκώσταινα!

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Δηλαδή να κοιμόμαστε ήσυχοι!
Ούτε απεργίες θα έχουμε, ούτε άλλες μειώσεις εισοδήματος! Ό,τι έγινε, έγινε δηλαδή! Φτάνει, δηλαδή! Ό,τι δώσαμε, δώσαμε; Και ό,τι πρόκειται να δώσουμε από τα παλιά, θα τα δώσουμε και μετά δεν έχει τίποτα άλλο; Μέχρι εδώ ήτανε; Να μαζεύουμε για να δίνουμε δηλαδή; Δεν ξέρω, αλλά μια ερώτηση, πάντα είναι καλή. Διαλευκάνει τυχόν απορίες. Επειδή με απορίες άλυτες δεν μπορείς να πας μπροστά. Πρέπει να έχεις το μυαλουδάκι σου καθαρό. Για να έχεις σώας τας φρένας.
Εξ άλλου το λέει και η λογική. Εδώ, δεν μπορούμε να δώσουμε αυτά που ήδη έχουν ζητηθεί, θα μπορέσουμε να δώσουμε τυχόν νέες και μελλοντικές απαιτήσεις; Που να τα βρούμε χρυσέ μου άνθρωπε; Πού; Νομίζεις ότι έχουμε κανένα σεντούκι και το ανοίγουμε τη νύχτα για να πάμε την άλλη μέρα το πρωί και να εξοφλήσουμε το χαράτσι; Δεν έχουμε σεντούκια διότι δεν έχουμε φλοκάτες και κουρελούδες να φυλάξουμε. Μας τελείωσαν και αυτά. Προίκες τέλος!
Τώρα θα μου πεις αυτοί που κυνηγάμε και δεν μπορούμε να τους βρούμε που χρωστάνε τόσα πολλά; Για να τα χρωστάνε πάει να πει ότι τα έχουνε. Άρα δεν πρέπει να μας τα δώσουν; Πολύ σωστά! Αλλά να τα πάρεις από αυτούς. Που δεν έχουν δώσει δεκάρα τσακιστή τόσα χρόνια. Όχι από τους άλλους τους πανίβλακες που τα δίνουν κανονικά κάθε χρόνο.
Διότι αυτοί οι ανεγκέφαλοι χτυπάνε το κεφάλι τους τώρα, που βγήκαν τα άπλυτα των αλλονών στη φόρα! Γιατί εγώ τσιγαριζόμουνα τόσα χρόνια και …εις υγείαν το κορόιδο; Διότι έτσι είναι κύριέ μου! Με πιάνει το παράπονο. Και τότε πλήρωνα και τώρα καλούμαι να πληρώσω. Από πού; Πώς να τα βρω; Και μυρίζομαι ότι θα μου ζητηθούν και άλλα. Από πού θα τα βρω; Πώς θα ζήσουν εγώ και η φαμελιά μου; Δεν χωράει άλλες τρύπες το ζωνάρι. Σε λίγο θα φτάσει στον τοκά! Δεν έχει άλλο μετά. Θα μου πέσει το παντελόνι. Αν υπάρχει και αυτό…
 Γι αυτό λέω… Μήπως πρέπει να αλλάξουμε μηχανισμό… Μήπως πρέπει να το δούμε διαφορετικά… Να το πάρουμε αλλιώς…
Διότι οσονούπω σα να βλέπω ότι ο δρόμος σταματάει σε χαράδρα…
Ααααααααααααα!

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Βασίλης Μόσχης: Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της... | γράφει η Ευρυδίκη Αμανατίδου


Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε και το διάβασε η συγγραφέας Ευρυδίκη Αμανατίδου στις παρουσιάσεις που έγιναν από τα βιβλιοπωλεία ΦΛΩΡΑΣ στον Πειραιά και το Μαρούσι στις 12 Νοεμβρίου 2011.

Η μυρσίνη ή πιο γνωστή σε εμάς μυρτιά ήταν αφιερωμένη στη θεά Αφροδίτη της Πάφου. Το φυτό συνδέθηκε επίσης με την ερωτική αγωνία της Φαίδρας που ο μύθος την ήθελε να τρυπά τα φύλλα της μυρτιάς για να εκδικηθεί την Αφροδίτη, καθώς δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει τον έρωτα του Ιππόλυτου. Υπάρχουν βέβαια πολλές ακόμη εκδοχές που έχουν να κάνουν με τα αδιέξοδα που προκάλεσε η ομορφιά της μυθικής Μυρσίνης που συνδεόταν με το φθόνο και το μένος.
Στέκομαι στα παραπάνω και ξεκινάω μαζί σας το μαγικό ταξίδι στον κόσμο της κεντρικής ηρωίδας του μυθιστορήματος του Βασίλη Μόσχη «Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της».
Πάντα όταν πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο, κοιτάζω ώρα τον τίτλο και το εξώφυλλό του. Το «Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της» κέντρισε άμα τη εμφανίσει του το αναγνωστικό μου ενδιαφέρον, αφενός γιατί ο τίτλος και μόνο με προϊδέασε για κάποιον συμβολισμό και κατά δεύτερον το εξώφυλλο κυριολεκτικά ταξίδεψε τη φαντασία μου! Ένα λιβάδι με μαργαρίτες και παπαρούνες, μαγευτικά χρώματα, άνοιξη, ζωή και ζωντάνια, αλλά και το πρόσκαιρο καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι τα λουλούδια του αγρού κρατούν ελάχιστα τη ζωντανή ομορφιά τους. Όταν τα κόψεις από τον τόπο τους, μαραζώνουν. Εκεί τους πρέπει να βρίσκονται, και όχι ψεύτικα στολίδια σε ένα ξένο περιβάλλον.
Ξεκινώντας την ανάγνωση, σκέφτηκα ότι η ιστορία της Μυρσίνης δε θα μπορούσε να απεικονιστεί με πιο πετυχημένο συμβολισμό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έδεσε και με το ότι το ίδιο όνομα ήταν συνδεδεμένο με την ομορφιά και τη ματαιοδοξία της στην αρχαιότητα.
Η ομορφιά ενός κήπου σε ένα κοντινό αλλά απρόσιτο παρελθόν, η ομορφιά μιας πόλης που ακόμη και οι θεοί φθόνησαν, η ομορφιά της Μυρσίνης που τραβάει τα βλέμματα. Η Μυρσίνη κουβαλάει πάνω σε ένα πλοίο που την παίρνει μακριά από την πυρπολημένη Σμύρνη, τα όνειρά και τις ελπίδες της. Μαζί με την μεγαλύτερή της Αγγέλα που θα υπάρξει φίλη, μάνα και αδερφή- ίσως για να αναπληρώσει τη δική της χαμένη μέσα στον πανικό της φυγής οικογένεια-φωλιάζει στην Αθήνα προσπαθώντας να ανασυντάξει τη ζωή της, να αποδεχτεί το γκρέμισμα ενός ανέμελου αλλά σύντομου παρελθόντος και να αφήσει τον εαυτό της να ονειρευτεί ξανά. Μια αντρική φωνή θα την μαγέψει, μια αντρική αγκαλιά θα την ταξιδέψει εκεί που δεν υπάρχει ο απόηχος του μίσους και του αναίτιου σπαραγμού και θα την κάνει να πιστέψει πως δικαιούται ένα μικρό κομμάτι σε αυτό το απέραντο οικόπεδο που λέγεται «ευτυχία». Πόσο γρήγορα γκρεμίζονται τα όνειρα, πόσο γρήγορα ο πιο λαμπρός ήλιος κρύβεται από μολυβένια σύννεφα που φέρνουν βροχή κι εφιάλτες; Και μετά να περιμένεις να ξαστερώσει ξανά ξυπνώντας με την πολύτιμη θύμηση αυτού του κήπου του φορτωμένου γιασεμιά, μενεξέδες και αγιόκλημα!
Σε κάποιους η ευτυχία χαρίζεται απλόχερα, στους περισσότερους όμως είναι όνειρο που χάνεται καθώς ένα απότομο ξύπνημα σε αποτραβάει από τη γλυκιά χαύνωση του ύπνου. Και ξαφνικά βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν θα τα βγάλεις πέρα, διχάζεσαι, κάνεις ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, ψάχνεις κάπου να ακουμπήσεις, αλλά το μόνο που βλέπεις είναι ότι έχεις μπροστά σου μία Μυρσίνη που σαν αμνός του Θεού έχει επιλεχτεί να κουβαλήσει στις πλάτες της όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Ποια να ήταν άραγε η δική της αμαρτία; Ότι ερωτεύτηκε, ότι αγάπησε, ότι υπήρξε εύπιστη; Γιατί; Αν δεν ήταν η καταστροφή της Σμύρνης, τώρα θα έκανε βόλτες στην πολύβουη αποβάθρα της, θα απολάμβανε το θαλασσινό αεράκι, τα γλυκίσματα και τα τζελάτα, θα σεργιάνιζε στις συνοικίες διαλέγοντας ακριβά και αιθέρια υφάσματα, θα γελούσε, μα πάνω από όλα θα είχε την οικογένειά της.
Μια πατρίδα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, όνειρα που αφυδατώνονται στην Αθήνα, συγκρούσεις και παραλογισμοί, μια νέα πορεία στη Θεσσαλονίκη. Τόποι, αρώματα, χρώματα, ένα παράθυρο που ανοίγει σε μια θάλασσα για να ξυπνάει γλυκά τον πόνο ή πάλι για να κάνει την ηρωίδα να πάρει μεγάλες αποφάσεις. Να βλέπει την καταιγίδα να ξεσπάει, αλλά να μη λιγοψυχάει, να βλέπει τα κύματα να σπάνε, κι αυτή να είναι δυνατή, κι όταν δεν το καταφέρνει κι αυτό, να γράφει στην Αγγέλα της. 
Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της Μυρσίνης, χρώματα που η παλέτα της ζωής ανακατεύει όπως αυτή θέλει κι αλλάζει τη ζωγραφιά που η μικρή κοπέλα έχει κατά νου. Όπως αλλάζει τους τόπους, τις γειτονιές, τα σπίτια, εκεί που η ευημερία και η μιζέρια, η ευτυχία και η ατυχία, το δάκρυ και το γέλιο χωρίζονται μόνο από μερικά στενά. Για κάποιους είναι γραφτό να παρακολουθούν ευτυχισμένες ιστορίες από μακριά, να κάνουν όνειρα καταδικασμένα να πεθάνουν προτού γεννηθούν. Πώς να πάρει η Μυρσίνη μιαν απόφαση όχι μόνο για αυτήν αλλά και για μια ακόμη ζωή; Τα ζυγιάζει, τα αποφασίζει, τα σκέφτεται ξανά κι όλο λέει αν ήταν αυτό, αν γινόταν εκείνο! Η τελική της επιλογή δείχνει την ενδόμυχη ανάγκη της για αγάπη. Παίρνει μιαν απόφαση και παλεύει να φανεί αντάξιά της, όμως ο φόβος που τη συντροφεύει
από τη χαμένη της πατρίδα, επιτείνεται από τη μοναξιά της καρδιάς της.
Η Μυρσίνη δε μπορεί να ζήσει με το μυστικό της, το πάθος που αποδείχτηκε λάθος, πρέπει να αγνοήσει τι λέει η καρδιά της για μία ακόμη φορά και να πράξει το σωστό.
Όμως η ζωή έχει άλλα σχέδια, κάθε στροφή της κρύβει κάτι απρόσμενο, κάτι που η καμπύλη σε εμποδίζει να δεις. Το παράθυρο που άνοιξε ελπιδοφόρα στο Θερμαϊκό θα σφαλίσει και ακόμη και μια περιποιημένη αυλή στις προσφυγικές γειτονιές του Βύρωνα δε θα προστατέψει την Μυρσίνη από το φθόνο και τα αρπακτικά χέρια. Η πίεση είναι μεγάλη, για μία ακόμη φορά η ζωή μοιάζει να ορίζεται από τους άλλους. Και καθώς τα χρόνια κυλάνε, χρώματα κι αρώματα ενός νέου τόπου εμφανίζονται. Ενός νέου τόπου κι ενός νέου έρωτα στην αλυσίδα της ζωής. Ένα νησί που γαληνεύει στον Αργοσαρωνικό, καθώς η θαλάσσια αύρα ανακατώνεται με το άρωμα των λεμονιών, καθώς η γλύκα και η πίκρα του έρωτα μπαίνουν ορμητικά από ένα ακόμα ανοιχτό παράθυρο. 
Η ζωή στον Πόρο μοιάζει ανείπωτα γλυκιά καθώς το νησί ξυπνάει από το λήθαργο του χειμώνα για να υποδεχτεί νεανικές φωνές που φέρνουν μαζί τους τον έρωτα αλλά και κομμάτια από ένα καλά κρυμμένο παρελθόν. Η μοίρα παρακολουθεί χαμογελώντας με υπομονή, σκύβει πάνω από αγκαλιασμένα σώματα κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, διαβάζει αδιάκριτα ερωτικά γράμματα που ταξιδεύουν από το Βόσπορο στο Σαρωνικό. Συνομωτεί, αλλά αυτό δεν το γνωρίζουν ούτε οι αθώοι ούτε οι ένοχοι. Η μοίρα έχει υπομονή, τα σχέδιά της είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Διάφανα και πολύπλοκα, που αν κάνεις το σφάλμα και ξεγελαστείς, εγκλωβίζεσαι σε ένα κόσμο που σε καταπίνει καθώς καταποντίζεται.
Η γραφή του Βασίλη Μόσχη μας ταξιδεύει μαγικά καθώς μέσα και πίσω από τις λέξεις του, βρίσκεται η λεπτομέρεια της κίνησης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέσα από μια αρμονική συνύπαρξη της φυσικής πορείας των ηρώων διαφαίνεται και η πορεία των συγκρούσεων λογικής και καρδιάς, νου και ψυχής. Πάθη, αντιπαραθέσεις, ανατροπές ορίζονται από την συγγραφική πένα με τον ίδιο τρόπο που η ζωή καταγράφει καθημερινά. Τόποι του άλλοτε ζωντανεύουν μπροστά μας μέσα από τις εμβόλιμες παραθέσεις ιστορικών στοιχείων, συνηθειών της εποχής, μέσα από μια εκπληκτική συρραφή προσώπων πραγματικών με αυτά που ο μύθος και η πλοκή ορίζουν ούτως ώστε ο αναγνώστης να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες να ταυτιστεί ή να πασχίσει μαζί με τους ήρωες. Έντεχνα ο συγγραφέας τον οδηγεί στην κατανόηση των πράξεων των ηρώων του, στην κατανόηση της ίδιας της ζωής, γιατί τι άλλο είναι το «χιλιάδες χρώματα στα μάτια της» παρά η δύναμη του ανθρώπου πάνω από όλα, η δυνατότητα που δίνεται στο χαρισματικό έλλογο ον να δει όχι τα επτά χρώματα της ίριδας, αλλά το απεριόριστο μέσα από το πεπερασμένο της ίδιας του της ύπαρξης!

Ο χρόνος κύλησε αγέρωχα και αφέθηκε να κάνει τη δουλειά του όπως αυτός ξέρει. Μετά από τις δύσκολες εποχές, εξαντλημένος και αυτός πια, αποφάσισε να αλλάξει το σκηνικό. Κουράστηκε να απλώνει γκρίζα χρώματα στις ψυχές των ανθρώπων. Άπλωσε την παλέτα του και διάλεξε τα πιο φωτεινά του χρώματα και τα μοίρασε σπάταλα. Και ένιωσε και αυτός καλύτερα.
Αγαπητέ Βασίλη, εύχομαι κάθε επιτυχία με χιλιάδες χρώματα στη συγγραφική σου πορεία!!!

Το μικρό απόσπασμα σε πλάγια γράμματα είναι από τη σελίδα 459 του μυθιστορήματος και περιέχει ένα όλο νόημα μήνυμα αισιοδοξίας


* Η Ευριδίκη Αμανατίδου είναι συγγραφέας των μυθιστορημάτων Σιωπηλή Πέτρα, Η Ακριβή Ανάσα του Νερού, Ο Φύλακας  στο Φάρο. Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης



Βγήκαμε από το στραβό το δρόμο!
Το είπε ο Γιούνκερ, και αφού το είπε έτσι θα είναι. Διότι τόσο καιρό ακολουθούσαμε το στραβό το δρόμο. Σαν απολωλότα πρόβατα. Περπατούσαμε στο δρόμο της απωλείας και της καταστροφής. Εμείς οι καταραμένοι.
Μα όταν μεγαλώνεις με παρόμοια ιδανικά και ανατρέφεσαι μέσα σε αυτά τα ιδεώδη, τι θα κάνεις; Αφού θέλαμε να αποδείξουμε ότι είμαστε καλοί μαθητές! Και το καταφέραμε. Ό,τι βλέπαμε κάναμε και εμείς. Όχι θα λέγαμε; Που ματακούστηκε τέτοιο πράγμα;
Αλλά…, μας πέταξε και ένα αλλά και κάναμε λίγο πίσω. Να δεις που θα μας τα αλλάξει. Θα μας φέρει τα πάνω κάτω. Διότι, πέταξε και το άλλο, ότι ο δρόμος δεν είναι και τόσο ευθύς, οπότε ακόμα δεν φαίνεται φως στο τούνελ! Άντε να βγάλεις άκρη, δηλαδή!
Πάντως από ό,τι φαίνεται το παιχνίδι της κρίσης συνεχίζει σταθερά διότι κάτι έγινε και με κάμποσες γερμανικές τράπεζες που υποβαθμίστηκαν από τη Moody’s! Μάλλον κολλητική είναι η ασθένεια και να ‘μαστε καλά εμείς που την μεταδίδουμε δεξιά κι αριστερά. Αφού δεν εμβολιαστήκαμε για τη γρίπη, τι περίμεναν, ότι δεν θα τους κολλήσουμε;
Χώρια που μας πέταξαν το μυστικό κατάμουτρα ότι η Ελλάδα είναι η λάθος νύφη της ευρωζώνης! Και τι θέλουν να πουν με αυτό; Ότι δεν είχαμε καλή προίκα; Περίμεναν με την προίκα μας να ζήσουν και να μεγαλουργήσουν; Βρε μπας και ήξεραν ότι έχουμε κρυφές προίκες και θέλουν να τις φάνε μονοκούκι, κρυφίως και υπογείως χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας;
Και όταν θα τους βλέπουμε να την τρώνε θα είναι πλέον αργά για να κάνουμε οτιδήποτε μιας και το προικοσύμφωνο δεν θα μπορεί να αλλάξει αφού ήδη οι …γαμπροί της ευτυχίας θα καλοπερνούν; Διότι και τους γαμπρούς δεν τους βλέπω καλά. Μπορεί να φοράνε σμόκιν και παπιγιόν αλλά μάλλον βρίσκονται σε …κρυφή χρεοκοπία!
Διαλαλώντας συνέχεια ότι η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί να ανταπεξέλθει την κρίση. Φωνάζοντας ότι η Ελλάδα είναι ξεχωριστή περίπτωση και δύσκολα μπορεί να αγωνιστεί για την κατρακύλα της. Τσιρίζοντας ότι το χρέος της είναι ανεξέλεγκτο.
Γιατί όλα αυτά;

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Τελικά δεν είναι μόνο ο Τόλης!
Διότι αυτόν μας είπαν, αυτόν μας έδειξαν, αυτόν ξέραμε. Πέραν τούτου ουδείς. Και όσο να πεις μια αδημονία την είχαμε. Μια απορία και ένσταση κατοικοέδρευε στο μυαλό μας. Μόνο ο Τόλης; Όλα τα λεφτά είναι ο Τόλης; Αν είναι δυνατόν! Και λέγαμε! Δεν θα βγουν άλλα ονόματα;
Διότι όσο να πεις αφού δεν σε κυνηγάνε σημαίνει ότι δεν χρωστάς μεγαλοποσά. Άσε να πιάσουν τους μεγαλοοφειλέτες πρώτα, και μέχρι να έρθει η δική μας σειρά όλο και κάτι θα γίνει. Πρέπει να ελπίζουμε. Μπορεί να μας πέσει το λαχείο. Μπορεί να εμφανιστεί ως εκ θαύματος καμιά κληρονομιά εξ Αμερικής ή άλλης ηπείρου. Αν ελπίζεις όλο και κάτι μπορεί να γίνει. Διαφορετικά μας βλέπω να μας γράφουν και εμάς οι εφημερίδες.
Και να σου, που εμφανίστηκαν και έτερα ονόματα που κυνηγιόντουσαν για οφειλές μεγαλοποσών στο δημόσιο. Γνωστοί επιχειρηματίες, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, που κάποιος  χρωστούσε κοντά δυόμιση εκ. ευρώ, άλλος οκτώ εκ. ευρώ!!! Για όσους ζαλίζονται συνιστάται μισό ροζ χαπάκι κάτω από τη γλώσσα. Έτσι μπράβο, δεν είναι τίποτα. Θα συνέλθετε! Παροδικό είναι!
Μάλλον όταν χρωστάς πολλά δε φοβάσαι. Κάτι από δω, κάτι από κει όλο και μπορούσες, φαίνεται, να ξεγλιστράς. Ήταν έθιμο φαίνεται. Διότι εμείς από πού να ξέρουμε μεθόδους και μονοπάτια; Χρωστούσαμε ποτέ τέτοια μεγαλοποσά; Μερικές ψωροχιλιάδες μόνο, που με αυτές κοιμόμαστε και με αυτές ξυπνάμε.
Και άντε πάλι από την αρχή την επόμενη μέρα, μπας και βρεθεί καμιά κατάσταση για να το μειώσουμε. Διότι τα χιλιάρικα εξοφλούνται πιο δύσκολα από τα εκατομμύρια!!! Διότι τόσο καιρό, αυτό ήτο κατανοητό και εφαρμόσιμο στη γλυκιά πατρίδα. Μέχρι που έσκασε κανόνι και ησυχάσαμε.
Ησυχάσαμε, τρόπος του λέγειν δηλαδή, διότι φωτιά στα μπατζάκια μας και άντε να σωθούμε. Διότι αργά το πήραμε χαμπάρι και η φωτιά προχώρησε και δεν θα μας μείνει ούτε σώβρακο. Γι αυτό λοιπόν κανονίστε. Βάλτε στην άκρη κανένα μαγιό. Όσο παλιά και να είναι βάλτε τα στην άκρη. Θα χρειαστούν για να έχουμε να αλλάζουμε!
Όλη μέρα τι θα κάνουμε; Θα προσπαθούμε προσαρμογή στο περιβάλλον.
Η θάλασσα κοντά είναι!

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΕΥΠΩΛΗΤΑ - BESTSELLERS | ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΦΛΩΡΑΣ | ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2011


1. Χρύσα Δημουλίδου, Ο λύκος της μοναξιάς (Ψυχογιός)
2. Πασχαλία Τραυλού, Τα ρόδα της σιωπής (Ψυχογιός)
3. Νίκος Μπογιόπουλος, Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε (Λιβάνης)
4. Paulo Coelho, Άλεφ (Λιβάνης)
5. Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη, Κόκκινο κοράλλι (Ψυχογιός)
6. Νικόλ-Άννα Μανιάτη, Κομμένα λουλούδια (Ψυχογιός)
7. ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ, Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της… (Θερμαϊκός)
8. Julia Gregson, Το λουλούδι της Κριμαίας (Διόπτρα)
9. Τζένιφερ Ντόνελι, Το άγριο τριαντάφυλλο (Ωκεανίδα)
10. Μαρία Τουλ, Ο κήπος της σιωπής (Σιδέρη)

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Εφιάλτη δεν το λες!
Τι να το πεις; Όσο και πληθωρική και να είναι η ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο για να αποδώσει αυτό που ζει η χώρα. Και η οποία γελά χαιρέκακα με όλα αυτά που διαδραματίζονται μπροστά στα χαρούμενά της μάτια.
Η χώρα παίρνει την εκδίκησή της. Εκδικείται με όλη τη δύναμη της ψυχής της και με όσο μίσος και χαιρεκακία μπορεί να διαθέτει. Παίρνει το αίμα της πίσω για να το δώσει δωρεά σε οποιαδήποτε αιμοδοσία βρεθεί μπροστά της. Δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο.
Αναλογίζεται την προηγούμενη ζωή της και σκαλίζει με τα γέρικά της χέρια το παρελθόν που έζησε και τις σκοτεινές της μέρες που υψώνονταν μπροστά στους ανθρώπους της, χαρούμενες, ευδιάθετες και υπερβολικά σπάταλες.
Αγωνιά, όχι τώρα πια για την τύχη των ανθρώπων της, ούτε καν για την επιβίωσή της. Θέλει να φτάσει το δρόμο της στο τέρμα. Οι μυστικοί χλευασμοί, οι απύθμενες ελεημοσύνες, τα μακρόσυρτα ξενύχτια, οι ανυπέρβλητοι σκοταδισμοί που έζησε, της άλλαξαν το χαρακτήρα. Την έκαναν πλούσια σε αρνητικά συναισθήματα. Δεν μπορεί να δεχτεί τίποτα τώρα. Ούτε μεταμέλειες, ούτε σκυθρωπά πρόσωπα που παρακλητικά ζητούν έλεος!
Είναι μια χώρα που θέλει να πνίξει την ιστορία της. Την κουβαλούσε  πάνω στην κουρασμένη της πλάτη για να την μεγαλώσει, να την θεριέψει κι άλλο, να της δώσει φως από αυτό που της έλειπε στα χρόνια που ήρθαν και άσπρισαν τα μαλλιά της, αγρίεψαν το κάποτε όμορφό της πρόσωπο. Και απογοητεύθηκε…
Γνώρισε καλοκαίρια και χειμώνες. Μίλησε με ανθρώπους και ανθρωπάκια και συγκατάνευσε στα περισσότερα ανήκουστα όνειρά τους. Δεν την άκουγαν. Δεν έζησαν την ιστορία της. Δεν πόνεσαν στα πικρά χαμόγελά της. Δε βασανίστηκαν μαζί της σε χαλεπούς καιρούς και επαναστάσεις. Και έκανε υπομονή…
Παραμέρισε τον εγωισμό της και συνέτριψε εσκεμμένα τα πλούσια καινούρια όνειρα της. Και περίμενε. Πίστευε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα συνεχίσει να είναι περήφανη καθώς θα βλέπει και τους δικούς της ανθρώπους να ακολουθούν την ψυχή της…
Δεν άντεξε πια! Και παραδόθηκε άνευ όρων κρατώντας μια σπίθα στην ψυχή της μόνο για αυτήν. Γιατί πιστεύει ότι κάπου μακριά θα βρει το χαμένο της μονοπάτι!
Και εξαφανίστηκε!

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Το ‘λεγαν οι παλιότεροι!
Την υπογραφή σου να προσέχεις που θα την βάζεις. Διότι, φερ’ ειπείν σου φέρνουν ένα λευκό χαρτί και σου ζητούν να βάλεις την υπογραφή σου. Θα την βάλεις; Φυσικά όχι! Μπορεί να σου πουν, βρε βάλε την υπογραφή σου να δούμε αν κάνεις καλά γράμματα και άσε τις τσιριμόνιες. Και πάλι υποπτεύεσαι.
Μπορείς να τους πεις, να σας γράψω ένα ποίημα… αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας… Όχι θα βάλεις υπογραφή. Μα δεν ξέρω να γράφω… Δεν μπορείτε να βγάλετε άκρη... Κάνω ορνιθοσκαλίσματα… Μπορείς να πεις, γράφω στο κομπιούτερ, και εκεί να δείτε κάτι ολοστρόγγυλα γράμματα που κάνω…
Ανένδοτοι όμως οι επιμόνως ζητούντες την υπογραφή. Και τι κάνεις τότε; Αφού σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό και το απαιτούν. Τότε κοιτάς μια δεξιά, μια αριστερά, μια πάνω μια κάτω. Μπορώ να αποφύγω τη σφαγή; Άμα κάνω μια γερή απόκρουση του ρίχνω το μαχαίρι και το αρπάζω και έρχονται τα πάνω κάτω;
Και τα ζυγιάζεις! Τι απώλειες έχω μετά υπογραφής και άνευ υπογραφής; Κλείνοντας και τα αυτιά σου για να αποφύγεις σειρήνες και παπαγαλάκια. Μπορεί να συμφέρει η σφαγή άνευ υπογραφής. Μπορεί να φαίνεται μια επικρεμάμενη απειλή αλλά κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι είναι ένας παρακινδυνευμένος μύθος.
Τόσα που λέγονται και ακούγονται όλα είναι πιθανά και όλα είναι απίθανα. Διότι δεν ξέρουμε πόσο αληθινά είναι τα κυκλοφορούντα νέα και οι αναδυόμενες φήμες που κατακρεουργούν ψυχές και πνεύματα. Και αυτό είναι το χειρότερο! Ήδη οι ψυχές των Ελλήνων είναι κατακρεουργημένες. Και δυστυχώς δεν το έχει αντιληφθεί κανείς ή ίσως προσποιείται ότι δεν τον έχει αντιληφθεί. Και σύρονται στην αρένα ενός πολεμοχαρούς ονείρου. Και αυτοκτονούν ψυχές και περηφάνιες. Αλλά ουδείς ασχολείται με παρόμοια ευτελή θέματα. Περί άλλων τυρβάζουν!
Πάντως, κάποιος πρέπει να γίνει ο αγγελιοφόρος του διαβόλου και να ενημερώσει σε Δύση και Ανατολή ότι πλέον οι έλληνες το αντιλήφθηκαν. Το πείραμα πάει να πετύχει και τα ινδικά τους χοιρίδια κρατούν ακόμη…
Και κάτι, δυστυχώς γι αυτούς, κρατούν στην ψυχή…

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Και τι δεν ακούμε τώρα πια!
Ό,τι θες να ακούσεις, και είναι για τους Έλληνες. Αφού όσοι ζούνε στο εξωτερικό ή όσοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό ντρέπονται να λένε ότι είναι Έλληνες. Βρε, που φτάσαμε! Βρε, που φτάσαμε! Δύο φορές, μπας και το ακούσει και το εμπεδώσει κανένας!
Η Ελλάδα χρειάζεται καινούριους Έλληνες! Κυκλοφόρησε και αυτό. Αλλά πού να τους βρούμε; Φυσικά η γερμανική εφημερίδα δεν βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι αλλά με αυτά που είδαν και αυτά που βλέπουν, σου λέει τι άλλο μπορούμε να πούμε; Σημειώνει, παράλληλα, ότι ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων δεν χρειάζεται να αλλάξει. Έχει λογική σκέψη. Αλλά αυτοί δεν έχουν σκοπό να κάνουν πολιτική καριέρα! Βρε, για ποιους χτυπάει η καμπάνα! Για ποιους χτυπάει η καμπάνα! Έλα φτάνει, θέλουμε να κοιμηθούμε κιόλας!
Πώς το εννοούν, όμως, καινούριους Έλληνες; Να κάνουμε εισαγωγή; Να τους κατασκευάσουμε; Πώς; Δεν μας το λένε και μας για να ανεβεί λίγο η πεσμένη ψυχολογία μας; Διότι μέχρι στιγμής καλά πάει το τραγούδι τους. Κυκλοφορεί, είναι πιασάρικο και  πάει να γίνει χιτ της δεκαετίας. Μεγάλο σουξέ!
Διότι μέχρι στιγμής έχουν αποδείξει ότι για όλο αυτό το πατιρντί φταίμε εμείς! Εμείς ξυπνήσαμε όλο αυτό το μηχανισμό που σιγοκαίει και πάει να ανάψει πυρκαγιές και πυρκαγιές. Τις ασφάλειες πυρός ποιος θα τις βάλει στην τσέπη!; Πάντως όχι εμείς, εμείς έχουμε να δίνουμε ασφάλιστρα. Και θα δίνουμε ακόμη! Και δεν έχουμε ούτε μια μάνικα μαζί μας! Μας τις πήραν κι αυτές, μπας και προσπαθήσουμε να σβήσουμε καμιά πυρκαγιά από μόνοι μας!
Καλά τους τα ‘πε και η Λιάνα στο Στερν – γερμανικό περιοδικό – ότι πάτε να δημιουργήσετε ένα τέταρτο ράιχ! Τώρα όμως τα πράγματα είναι πιο εκλεπτυσμένα. Ούτε αίματα και σκοτωμοί, ούτε βομβαρδισμοί! Με το γάντι και την ελεημοσύνη καρφιτσωμένη στο πρόσωπο. Σύγχρονα πράγματα. Μη φοβάστε καθόλου. Ερχόμαστε σα σωτήρες!
Έτσι είσαι και εσύ; Θα σου δείξουμε και εμείς. Και να κι από δω, και να κι από κει! Γι αυτό είσαι δημοφιλής στην Ελλάδα. Επειδή κατηγορείς τους γερμανούς και τη Γερμανία. Ας μην ήμασταν εμείς να ασχοληθείς και θα σου λέγαμε μετά!
Παιχνίδια! Παιχνίδια! Παιχνίδια!
Όποιος δεν θέλει να παίξει, να αποχωρήσει!
Πάραυτα!

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Βιβλιοπωλείο ΦΛΩΡΑΣ | Παρουσίαση του Μυθιστορήματος "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." του Βασίλη Μόσχη, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα!
Πρόβλημα αξιοπιστίας έχει η Ιταλία δήλωσε ο γάλλος υπουργός των εξωτερικών. Επιτέλους πήραμε και το αίμα μας πίσω, διότι για όλα φταίνε αυτοί οι έλληνες. Για τα πάντα! Εν μέρει, και μεταξύ μας έχουν και κάποιο δίκιο. Όχι για το ότι φταίμε εμείς για το τσουνάμι αυτό.
Έτσι κι αλλιώς, εμείς βρεθήκαμε μπροστά, εμάς άρπαξαν. Πώς γινόταν παλιά στο σχολείο; Ο πρώτος έτρωγε τη σφαλιάρα. Έφταιγε, δεν έφταιγε!
Αλλά έτσι είναι αυτά. Βρεθήκαμε ο αδύναμος κρίκος και πληρώνουμε τώρα. Φταίει και η Έλενα Ακρίτα. Κάτι έπρεπε να μας είχε πει. Να μας προειδοποιούσε. Να ξέραμε να παίρναμε τα μέτρα μας. Όχι έτσι ξαφνικά! Διότι Έλενα μου, κάποιος πρέπει να φταίει για όλη αυτή τη κατάσταση. Και φυσικά οποιοσδήποτε άλλος εκτός από εμάς.
Έτσι δεν κάνουν όλοι; Ακόμη και οι πολιτικοί. Βρήκαμε κανένα να πει έφταιξα, συγγνώμη; Κανείς. Ποιος έφταιξε τότε; Δύσκολο είναι; Φυσικά κανείς! Η όλη κατάσταση γίνεται από μόνη της. Στρογγυλοκάθεται στις μικρές οθόνες και παίρνει ανάσα από εκεί. Κονταροχτυπήματα, αγένειες, προσβολές, φωνές, απειλές που αλληλοεκσφενδονίζονται και πηγαινοέρχονται στο δευτερόλεπτο. Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται το παραμικρό. Το μόνο που μένει είναι ότι, πάει και αυτό το ματς και εις άλλα με υγεία.
Και αποχωρούν ικανοποιημένοι. Με πρώτους και καλύτερους τους τηλεθεατές οπαδούς.
Είδες τι τον έκανε; Καλά του τα είπε. Τον αποστόμωσε τον αλήτη, τον έτσι, τον παραέτσι. Και μένει ο λαός ήσυχος και με ελαφρά τη καρδία πηγαίνει για τον ύπνο του δικαίου ότι ο δικός του τα είπε καλύτερα.
Και παραμένουμε εκεί. Στο ποιος θα τα πει καλύτερα, όχι στο ποιος θα τα κάνει καλύτερα. Στο ποιος μας βολεύει καλύτερα. Στο ποιος θα μας οδηγήσει στην ατομική μας ευδαιμονία και ευχαρίστηση.
Διότι από κάποιον περιμένουμε να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει στον παράδεισο μιας εύφορης κοιλάδας. Και το ξέρουν πολύ καλά. Και το ξέρουμε και εμείς πολύ καλά. Αλλά δεν είναι έτσι!
Πότε επιτέλους θα κατακτήσουμε τους εαυτούς μας;

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης



Έσβησαν τα φώτα στο Φεστιβάλ των Καννών!
Είδαμε τις συμμετοχές, πήραμε μια ιδέα και πήραμε των ομματιών μας και επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη. Ήρθαμε με άδεια χέρια, δεν ήρθαμε; Δεν ξέρουμε. Πάντως τα δικά μας είναι άδεια. Διότι σε όλο  αυτό το τεράστιο πολιτικό παιχνίδι που παίχτηκε στις …οθόνες των Καννών δεν είχε πλοκή για τα δικά μας γούστα.
Λίγο προς το θρίλερ πήγαινε, στο αστυνομικό ένα πράμα και μας άγχωσε. Δεν είχε λίγο αίσθημα, λίγο έρωτα να ελαφρύνει το σενάριο. Σασπένς, εφιαλτικό σενάριο και όλη τη νύχτα δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε.
Πώς να κοιμηθείς; Λίγο το έχεις με τα νεύρα τσίτα; Από το καναπέ στο ψυγείο και τούμπαλιν! Διότι όλο και μια λιγούρα αισθανόσουνα όλη τη νύχτα. Και τι να φας; Τι να σου κάνει ένα ψυγείο με άδεια ράφια; Και …τζάμπα να καίει η λάμπα σύμφωνα με το δημοφιλές άσμα! Διότι ό,τι έφαγες, έφαγες. Αυτά που ήξερες ξέχαστα!
Θα μου πεις, κακό πράγμα η συνήθεια. Διότι είναι κι αυτό μια συνήθεια. Πεινάς δεν πεινάς αρπάζεις το χερούλι και ανοίγεις το ψυγείο, ρίχνεις μια ματιά και όλο και κάτι θα βρεθεί μπροστά σου να …τσιλημπουρδίσεις! Αλλά τώρα; Τέρμα τα τσιλημπουρδήματα! 
Τα ‘φερε η ζωή έτσι, που την ταινία του φεστιβάλ των Καννών την είδαμε ολονυχτίς χωρίς ούτε λίγο αμερικάνικο ποπ κορν. Καλά, για πίτσα δεν το συζητάμε. Ποιος παίρνει τηλέφωνο για παραγγελία, ποιος να παραγγείλει, τι να παραγγείλεις… Και το σπουδαιότερο, φυσικά, θέλει να πληρωθεί και ο ντελιβεράς. Δεν θα στην φέρει τζάμπα! Οπότε άσε καλύτερα. Σκοντάφτουμε στα βασικά!
Και πέρασε η νύχτα πέρα δώθε με ξερό ψωμί! Αλλά πώς να παρακολουθήσεις  θρίλερ νυχτιάτικα μέσα στα βαθιά μεσάνυχτα! Αγριεύεις κιόλας! Είσαι στο να τιναχτείς επάνω στο παραμικρό τσακ! Ωχ! τώρα έρχονται! Άντε μετά να ζήσεις χωρίς …λεξοτανίλ!
Τελικά πρέπει να τις κόψουμε τις ταινίες. Δεν είναι για μας αυτά τα πράγματα. Γεράσαμε! Μας γέρασαν; Ποιος ξέρει! Και ούτε ποτέ θα το μάθουμε. Και ας νομίζουμε ότι ξέρουμε.
Και μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό δεν είδαμε και το τέλος. Είναι που μας έκοψαν το ρεύμα και αχρήστεψε η τηλεόραση. Δεν βαριέσαι.
Καλύτερα να μη δούμε το τέλος!

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Όχι! Όχι!
Όλα κι όλα! Πρέπει να δώσει εξηγήσεις. Είναι πράγματα αυτά; Έτσι τα πετάνε και όποιον πάρει ο χάρος; Πού βρισκόμαστε; Επιτρέπεται στον εικοστό πρώτο αιώνα - ή μήπως είμαστε ακόμη στον εικοστό και δεν το πήραμε είδηση; - να γίνονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί;
Δεν τα λες έτσι αυτά, κυρα-από-τέτοια μου. Δεν είναι αυτά, σωστή ανατροφή.
 Έτσι σας μεγάλωσαν; Τέτοια ανατροφή πήρατε για να ρίχνετε φωτοβολίδες και να κατηγορείτε τον κόσμο; Πού πήγαν τα γαλλικά και το πιάνο σας; Τα δώσατε ενέχυρο να αγοράσετε ψωμί γιατί πεινούσατε; Ακούμε βερεσέ τέτοιες δικαιολογίες, δεν σας πιστεύουμε. Ό,τι και να λέτε!
Δεν μπορείτε να μας κατηγορείτε ως μη λογικούς. Και μπροστά σε γείτονες που ξέρετε πολύ καλά ότι δεν τα πάμε και τόσο καλά! Είναι αβρότητες αυτά; Έτσι κάνει ο καλός κόσμος των βορείων προαστίων της φίλτατής μας Ευρώπης;
Δεν ξέρω τι λέτε αλλά δεν είναι σωστή συμπεριφορά αυτή. Να προσέχετε άλλη φορά και να μην το ξανακάνετε διότι μας δημιουργείτε  ψυχολογικά τραύματα και δεν είναι καιρός για έξοδα. Τι θέλετε να πείτε ότι μας εκτιμάτε μόνο όταν είμαστε λογικοί; Δεν δικαιολογούμαστε πάνω στα νεύρα μας, πάνω στην αγανάκτησή μας να πούμε και κάτι παραπάνω; Διότι έλληνες είμαστε και το κέφι μας θα κάνουμε!
Και πολύ καλά μας κατάλαβε το Σπήγκελ – δικό σας περιοδικό είναι! Άσχετα αν τόσο καιρό είχε ξεχάσει τα γαλλικά του – και μας έδωσε και δίκιο. Διότι σου λέει οι ίδιοι οι έλληνες πρέπει να αποφασίσουν για τη τύχη τους. Επειδή μας πήρατε παραμάζωμα εσείς και τρέχουμε και εμείς να προλάβουμε αχτένιστοι και άπλυτοι; Ούτε μια οδοντόβουρτσα δεν προλάβαμε. Με την τσίμπλα στο μάτι! Είναι πράγματα αυτά; Έλεος!
Μπορεί να αλλάξαμε γνώμη, έτσι μας κάπνισε, διότι το τσιγάρο δύσκολα να το κόψει κανείς τη σήμερον ημέρα! Μπορεί να θέλουμε να φύγουμε από την Ευρώπη. Γούστο μας και καπέλο μας. Και γιατί να μην έρθει και η Πορτογαλία μαζί μας; Να σας πάρουμε και την Ισπανία και θα αφήσουμε την Ιταλία, τελευταία να κλείσει την πόρτα.
Σιγά σιγά όμως, μη ξυπνήσουν τα παιδιά!

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, είμαστε!
Είμαστε; Ξέρει κανείς κάτι; Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Ένα σημάδι, ένα μικρούλικο φως, ένα βηχαλάκι, ένα πνιγηρό χαμόγελο; Κάτι τέλος πάντων που να μας δείχνει προς τα πού πάμε, προς τα πού κατηφορίζουμε;
Όσο και να ψάχνουμε, τίποτα. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Κάτι θα γίνει, μπορεί να βρέξει, μπορεί να βγει ο ήλιος, μπορεί όμως και να ρίξει καμιά μπόρα και να χαλάσει την ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα.
 Αλλά έτσι είναι. Την Άνοιξη ο καιρός δεν είναι σταθερός. Έχει τα σκαμπανεβάσματά του και τα ξαφνικά του. Γι αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το οτιδήποτε. Μια ομπρέλα, ένα αδιάβροχο. Μια προστασία βρε αδερφέ! Πώς αλλιώς να προφυλαχτούμε; Κάτι πρέπει να κάνουμε. Διαφορετικά θα μας λιώσει η βροχή!
Έχεις την αίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς σε έναν ολισθηρό δρόμο. Αλλά με τη βροχή γλιστράει ο δρόμος και μπορεί να συμβούν τα αναπάντεχα. Να σπάσεις κανένα ποδάρι, κανένα χέρι, κανένα κεφάλι. Οτιδήποτε.
Αλλά καλά τα χέρια και τα πόδια. Διότι αν σπάσεις το ένα, έχεις και ένα δεύτερο για ρεζέρβα. Μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου. Κουτσά στραβά θα κάνεις καμιά δουλειά, θα φέρεις ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι.  Αν σπάσεις όμως το κεφάλι τι γίνεται τότε; Δεν έχεις δεύτερο για ρεζέρβα. Αλλοίμονο σου δηλαδή!
Αυτές οι ανοιξιάτικες μέρες είναι οι επικίνδυνες. Διότι δεν ξέρεις πώς να φυλαχτείς. Κολλάς καμιά ίωση και κατά πώς τα λένε οι γιατροί, την άνοιξη είναι επικίνδυνη.
Αλλιώς είναι το χειμώνα. Είναι η εποχή του. Λες, είναι χειμώνας και ξέρεις. Δεν πρόκειται να το αποφύγεις. Μια γριπούλα δεν θα την περάσεις; Ένα συναχάκι, ένα βηχαλάκι, κάτι τις τέλος πάντων.
Αλλά λες είναι χειμώνας. Αν δεν αρρωστήσω το χειμώνα, πότε θα αρρωστήσω; Την άνοιξη ή το καλοκαίρι; Διότι κάθε πράγμα θέλει τον καιρό του. Και ο κολιός τον Αύγουστο!
Και εμείς το Γερμανό μας!

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Βιβλιοπωλείο ΦΛΩΡΑΣ | Παρουσίαση του Μυθιστορήματος "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." του Βασίλη Μόσχη, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά!
Θα μου πεις τόσο καιρό τι κάνουμε; Δε μιλάμε σοβαρά; Αστειευόμαστε; Όπως θέλει μπορεί να το πάρει ο καθένας. Διότι σου λέει μια σταθερότητα δεν υπάρχει. Είμαστε πτωχοί ή δεν είμαστε; Γιατί να ζούμε μέσα στην άγνοια; Δεν πρέπει να ξέρουμε;
Την γλυτώσαμε τη χρεοκοπία ή όχι; Πώς θα πορευτούμε από εδώ και πέρα; Ως πτωχοί του Βύθουλα ή ως παλαιοί κάτοικοι του Κολωνακίου; Πρέπει να ξέρουμε για να πράττουμε αναλόγως. Τι συμπεριφορά και απόψεις να κρατήσουμε; Να έχουμε το αγέρωχο ύφος της ανεμελιάς ή να πάμε να χαντακωθούμε μέσα, μέσα βαθιά;
Διότι εδώ που τα λέμε αν είμαστε πτωχοί – Θεός φυλάξοι! – δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε με τα λακόστ μπλουζάκια. Θα μου πεις είναι απομεινάρια μιας άλλης εποχής, θα τα πετάξουμε; Τι να φορέσουμε μετά; Να πάμε να αγοράσουμε από τη λαϊκή;. Αλλά δεν σηκώνει πλέον η τσέπη μας ούτε τη λαϊκή να αντικρύσει!
Ό,τι έχουμε πλέον. Και ας είναι και λακόστ! Απομεινάρια μιας παλαιάς κραταιάς αυτοκρατορίας. Ξεπεσμένοι αριστοκράτες μιας πρώην ευδαίμονος εποχής! Θα ‘χουμε να λέμε στα εγγόνια μας ιστορίες για παλιές βεγγέρες και ασύστολα ψεύδη!
Μαζεμένοι όλοι γύρω από το μαγκάλι, με απλωμένα τα χέρια να ζεσταθούν από τα πυρακτωμένα κάρβουνα, θα λέμε ιστορίες για τα περασμένα μέχρι να έρθει η ώρα για ύπνο. Και δεν θα βλέπουμε τηλεόραση επειδή, ή δεν θα υπάρχει ηλεκτρικό γιατί θα μας το έχουν κόψει, ή επειδή η παλιά έχει χαλάσει προ πολλού και δεν θα έχουμε λεφτά για να αγοράσουμε καινούρια.
Ακραίο σενάριο; Μακάρι να ‘ναι, αλλά ας κρατήσουμε και μια πισινή. Διότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται σε αυτή τη ζωή. Όλα είναι πιθανά. Μην πέσουμε ξαφνικά από τα σύννεφα και γκρεμοτσακιστούμε σε κανένα βράχο.
Αν καταλήξουν διαφορετικά τα πράγματα τότε σημαίνει ότι είχαμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας και βγήκαμε από τα μαύρα σκοτάδια – λίγο απίθανο! – ή κάπου υπήρχαν λεφτά και τα κουτσοφέραμε και τα κουτσοβολέψαμε.  Είχαμε κάνει το κουμάντο μας και επιβιώσαμε. Τίνι τρόπω; Να ‘ναι καλά οι καταθέσεις!
Γεγονός είναι πάντως, εδώ και χρόνια, με το σταυρό στα χέρια δεν είδε κανείς χαΐρι και προκοπή. Τραβιόταν σαν λάστιχο και νόμιζε ό,τι ζούσε. Μέχρι προχτές που αντιλήφθηκε ότι πήρε παράταση.
Αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες!