ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 10/12/2008

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Έχει ξεχειλίσει πλέον!

Πλημμύρισε ο τόπος και ανεβασμένοι πάνω σε ένα κλαρί που απεγνωσμένα προσπαθεί να κρατηθεί έξω από την επιφάνεια της πλημμύρας προσπαθούμε να βρούμε κάποιο άλλο μέρος να βολευτούμε καλύτερα. Όπου να κοιτάξεις στον ορίζοντα το νερό ακουμπά στον ουρανό.

Πνιγόμαστε και μας αρέσει!

Ο διαρκής βομβαρδισμός εδώ και μήνες, χρόνια, δεκαετίες μιας αναζήτησης ενός ...ηρωικού ήρωα που όλοι περιμένουμε να μας σώσει, αδυνατεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας. Και ευθύς αμέσως αναζητούμε τον επόμενο. Μέχρι τον άλλον επόμενο. Μέχρι το τέλος μιας ολισθηρής αναζήτησης. Που συνεχώς προσπαθεί να ανεβάσει τον πήχη του υδάτινου φράγματος για να μην πνιγούμε. Και κάθε φορά εξασκούμαστε στην κολύμβηση για να μας βρει πανέτοιμους μια πιθανή καταστροφική διαρροή από το φράγμα που δεν αντέχει πλέον να αντέξει άλλο την πίεση.

Δεν μας χρειαζόντουσαν τα μαθήματα κολύμβησης. Δεν αντέξαμε τις πολύωρες αναδιπλώσεις στο ατελείωτο χθες και το απύθμενο σήμερα. Ο φόβος ότι δεν πατώνουμε μας κρατά ακίνητους πάνω στο δέντρο! Ένας φόβος που γλυκαίνει την καθημερινότητά μας και την μεταλλάσσει σε τρομοκρατία. Αυτό ζούμε. Αυτό θέλουμε.

Να ζούμε μέσα σε ένα θρίλερ που θα τσιτώσει τις ανήμπορες φλεγμονές στο αδύναμο νευρολογικό μας σύστημα.

Μια πόλη αλυσοδεμένη σε ένα σενάριο θρίλερ - υπερπαραγωγής - εκατομμυρίων ευρώ. Μια πόλη φυλακισμένη σε ένα σενάριο τρομοκρατίας παγιδευμένη και ακίνητη να υπερασπίσει τον εαυτό της. Και δεν τον υπεράσπισε. Αφέθηκε γλυκά και νωχελικά να ζήσει το μαρτύριό της.

Η Κατερίνη στο έλεος των αντιεξουσιαστών... Η Κατερίνη στο έλεος των κουκουλοφόρων...

Η πόλη έζησε το δράμα της, και ακόμη το ζει. Είναι πλημμυρισμένη από την τρομοκρατία των μηνών, των ετών, των δεκαετιών.

Ζει το δικό της παραμύθι επειδή δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Επειδή δεν ξέρει πώς να ανταποκριθεί. Επειδή δεν ξέρει πώς να ενεργήσει. Επειδή ποτέ δεν έμαθε τίποτα.

Και πνίγεται σαν ένα μικρό δείγμα ενός μεγάλου κόσμου.

Πνιγόμαστε... και ίσως είναι το μόνο που μας αξίζει!