Σάββατο 7 Μαΐου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!


ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  26/09/2008


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ


Ποιος μπορεί να φταίει;
Η εγκληματική παραβατική συμπεριφορά των ανηλίκων ή η εγκληματική αδιαφορία των ...αφρόνων ενηλίκων; Και από πού πηγάζει μια τέτοια συμπεριφορά; Είναι αυτοδημιούργητη με ανεξάντλητα αποθέματα ενεργητικότητας αναζητώντας συνεχώς διψασμένα μυαλά για να ικανοποιήσει την συνεχώς αυξανόμενη ανυδρία τους;
Και πώς είναι δυνατόν μια ομάδα ανηλίκων να περιπαίζει ασύστολα και ανερυθρίαστα αστυνομίες, ανακριτές, ψυχολόγους και κάθε άμεσα εμπλεκόμενο στην έρευνα για την διαφώτιση μιας εξαφάνισης;
Μια μάνα αναζητά ακόμα το παιδί της! Το τοπίο είναι καλυμμένο με μια μόνιμα αδιόρατη ομίχλη. Η διαδικασία έρχεται, οπισθοχωρεί και επανέρχεται μέσα σε μια αχλύ δυσπραγιών. Θα διαφωτίσει η δικαστική διαδικασία το τελικό αποτέλεσμα;
Πάνε τρία χρόνια περίπου από την ημέρα που ο μικρός Αλεξ εξαφανίστηκε και η μάνα αναρωτιέται ακόμα γιατί; Πόσοι ακόμα άλλοι πραγματικά αναρωτιούνται;
Όταν όλοι ξαφνικά χάσουμε τα παιδιά μας τότε η υστερία θα πανικοβάλλει το κοινωνικό σύστημα. Τότε μόνο η υστερία θα σπάσει πόρτες και θα σκαρφαλώσει τοίχους για να σπάσει παράθυρα. Τώρα η απορία είναι απλώς περαστική καθώς βηματίζει αγέρωχη μπροστά στα δήθεν εμβρόντητα μάτια μας! 
Περαστική είναι καθώς η αδιαφορία ενηλίκων δεν παρατηρεί με σχολαστικότητα συμπεριφορές, ανατροπές και εξουσιαστικές παρεκτροπές στον μικρόκοσμο ενός σχολείου και μιας γειτονιάς.
Σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Θεσσαλονίκης, που εκδόθηκε ύστερα από πολύμηνη δικαστική διερεύνηση, οι πέντε ανήλικοι -ηλικίας σήμερα 14 και 15 ετών- αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, με ενδεχόμενο δόλο, από κοινού, και της περιύβρισης νεκρού από κοινού.
Βαριές, πολύ βαριές κατηγορίες για ζωές που υποτίθεται ότι πρέπει να βρίσκονται στην διαδικασία εξέλιξης και βελτίωσης ενός γενικά αποδεκτού ανθρώπινου χαρακτήρα. 
Πάνε τρείς ώρες περίπου που η μάνα κατέθετε την ζωή της!
Νηφάλια και ήπια καταγράφουν τα δελτία.
Ισως ήταν ο καλύτερος τρόπος να ζωντανέψουν οι μνήμες και να ...αναπτερωθούν οι τύψεις σε γονείς και δασκάλους...
Δεν ελπίζουμε ότι θα είναι το τελευταίο. Ούτε οι ευχές πιάνουν τόπο.
Εμπρός, όλοι στην αφετηρία...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου