ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ !

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 27/05/2011

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Πλημμύρισαν οι δρόμοι!

Άδειασαν από όνειρα τα σπίτια κι οι αυλές. Ένα απέραντο οπλοστάσιο οι μνήμες, οι στιγμές και ένα ξεχασμένο όνειρο πίσω από την πλάτη. Εκείνη τη στιγμή που ακούγεται ο τριγμός από ένα ριγμένο βλέμμα στο όραμα που χάνεται, παίρνει τη στροφή και αγκομαχά στην ανηφόρα. Ελπίζουν οι θεοί και μαζί μ’ αυτούς μια στρατιά ξεχασμένων πληβείων!

Δεν είναι η άνοιξη που κάθε χρόνο μας γελούσε και δεν ερχόταν. Ήταν η πικρή αναμονή της υπόσχεσης που μας γελούσε. Εκείνο το φευγαλέο βλέμμα που ήταν και δεν ήταν μαζί μας. Και εμείς το πιστεύαμε, γιατί αγαπούσαμε τα όνειρα.

Και καθώς αντικρίζαμε τη γελοία εικόνα της, τη ντύναμε φαιδρά και αχόρταγα ρουφούσαμε την ανάσα της. Και πιστεύαμε στα γέλια της, στις ονειρώξεις της και τις απύθμενες βουκολικές υποσχέσεις. Και σαν ήρθε ο χρόνος να ακουμπήσει πάνω στην πραγματικότητα, όλα έγιναν ομίχλη. Μια καταχνιά να διαπερνά και να αφυδατώνει τα όνειρα που ανήμπορα λύγιζαν και έπεφταν στο χώμα. Νυν υπέρ πάντων ο αγών!

Πόσο δύσκολο πια είναι να πιστέψεις τους αγωνιστές! Να αφουγκραστείς την αγωνία τους και να αγγίξεις τα χαμόγελά τους; Τι θα απογίνει ένας προφήτης στην εποχή του σε μια γενέθλια ημέρα της καινούριας ιστορίας; Θα αντέξουν τα λόγια του;

Από μακριά ακούγεται το τρένο που πλησιάζει. Κανείς δεν ξέρει αν καταφέρει να προσπεράσει το σταθμό χωρίς απώλειες και θύματα. Ποια δακρυσμένα πρόσωπα, ποια θολά βλέμματα θα αντέξουν έναν ένδοξο αποχαιρετισμό όταν το τρένο μας γυρίσει την πλάτη και ο καπνός θα πνίξει κάθε οξυγόνο; 

Εμείς μπορούμε, μα δεν αντέχουμε να απαλλαγούμε από τις ένδοξες στιγμές μιας πληθωρικής προϊστορίας μας. Καιρός να αλλάξουμε για να μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά αύριο. Για να μπορέσουν να δουν πιο καθαρά αυτοί που έρχονται από πίσω και ήδη - πριν καλά καλά ξεκινήσουν -  δεν έχουν όνειρα, ούτε καν ελπίδες.

Ξεκινούν ένα δρόμο που ζήλεψε την τύχη του γιοφυριού της Άρτας.

Τι θα απογίνει το όνειρό τους μέσα στον κουρνιαχτό της κατεδάφισης;