Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 31/05/2010


ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 31/05/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Η παρακμή της ηλιθιότητας!
Μια καθημερινή συνωμοσία ως άλλο νέφος από την έκρηξη ενός κοντινού ηφαιστείου έχει εγκατασταθεί υπεράνω του ελλαδικού χώρου. Μόνιμο, συμπαγές, αδιάφορο, αγνώστου παρελθόντος και εξ ίσου αγνώστου μέλλοντος! Υπερίπταται απειλητικά και αναμοχλεύει ζωές, υποσχέσεις και εξ ίσου ιδανικά όνειρα και ευτυχισμένες στιγμές.
Γίναμε οπαδοί της άποψης Κίσινγκερ για την επιβίωση του Έλληνα. Τον κατηγορήσαμε για τις ακραίες του θέσεις και τις δυναμικές του εντολές για την διαγραφή του Έλληνα από το γεωγραφικό τοπίο. Αισθανθήκαμε ακόμα περισσότερο την δυναμικότητα του μεγαλείου της φυλής και φουσκώσαμε τα στήθια μας σαν άλλοι αρχοντοχωριάτες μιας φτηνής παράστασης μπουλουκιών. Και γεμίσαμε με μένος και οργή.      
Και συγχρόνως προστρέξαμε να βοηθήσουμε αυτό που μέχρι πρότινος μας φαινόταν αποκρουστικό για την ίδια την επιβίωσή μας. Και το καταφέραμε. Δεν χρειάζεται κανένας Κίσινγκερ πλέον να μας καθοδηγεί για το τι πρέπει να κάνουμε. Αρκεί. Φτάνει. Μόνο μια ιδέα χρειάζεται να πέσει στο τραπέζι και αμέσως τρέχει η υλοποίησή της.
Το σκηνικό δεν ήταν απλώς χάρτινο και ψεύτικο. Ούτε καν υπήρχε. Στα όνειρα της φαντασίας λίμναζε και ζούσε μια στιλπνή καθημερινότητα. Ένα ψευδές καθημερινό ξύπνημα γαλουχημένο στις ψευδαισθήσεις παρανοϊκών ουσιών που τις καταπίναμε ασύστολα μέχρι να ενεργήσουν οι παρενέργειες.
Και όταν εξαφανίστηκαν τα πάντα, τα σκηνικά ιδανικών τοπίων, οι μεθυσμένες εποχές των παχέων αγελάδων, φάνηκε όλη η φτώχια και η ανέχεια που κρυβόταν επιμελώς πίσω από δανεικά κουρέλια, σαθρά θεμέλια και υπόγειες υγρές διαδρομές.
Ο έλληνας απέμεινε γυμνός. Τον κατεδίωξε η ιστορία του, το ένδοξο παρελθόν του και η σιγουριά του σύγχρονου νεοπλουτισμού που γύρισε την πλάτη του στα καλέσματα μιας πνευματικής καλλιέργειας. Και απέμεινε γυμνός, χωρίς να το ξέρει, καμαρώνοντας για τα τιμαλφή που λαμπύριζαν στην κατοχή του.
Είναι η εποχή της εκδίκησης. Είναι ή ώρα που η πραγματικότητα επέστρεψε εν πλήρει δόξη και τιμή και μαζεύει τα λάφυρά της. Και προσπαθεί να μαζέψει οξυγόνο μέσα από τα αποκαΐδια. Πόσο αργά είναι κανείς δεν ξέρει!
Πρέπει και η παρακμή να ζήσει το μεγαλείο της!     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου