ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 23/02/2011

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ    23/02/2011

Το πανηγυράκι μιας γηραιάς κυρίας!
Είσοδος ελεύθερη, πόρτες ανοιχτές και μπορεί ο καθείς να εισέρχεται και να εξέρχεται. Ουδείς έλεγχος και ευκόλως εννοείται ότι ο καθείς μπορεί να συμμετάσχει και να απολαμβάνει. Αμέτρητες κάνουλες ρέουν άφθονο κρασί και ατελείωτα μέτρα τραπεζιών εφοδιάζονται επανειλημμένως με κάθε είδους σφάγια προς τέρψιν των αδηφάγων λαρυγγιών. Το πανηγυράκι καλά κρατεί. Εφημερεύει και διανυκτερεύει ανελλιπώς!
Το πανηγυράκι μιας πρώην σεβάσμιας κυρίας!
Ανύποπτα συντηρούνται το κέφι και η ορμή μεταξύ των θαμώνων διατηρώντας στο ζενίθ μια ηδυπαθή ευωχία και μια ακράτητη διονυσιακή ορμή. Τα ντέφια ξελαρυγγίζονται δίνοντας το ρυθμό μιας ακατάσχετης κραιπάλης. Οι φωτεινές επιγραφές αναβοσβήνουν σε ξέφρενους ρυθμούς. Η γιορτή συνεχίζεται.
Το πανηγυράκι μιας γηραιάς και σεβάσμιας κυρίας που πνέει τα λοίσθια!
Ο διονυσιακός οργασμός συνεχίζεται. Εξ άλλου τι πρόκειται να αλλάξει αν γίνει η αποχώρηση των συνδαιτυμόνων; Πέντε πάνω, πέντε κάτω δεν θα φανεί η διαφορά. Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος. Και εν γνώσει ή εν αγνοία μπορεί ο καθένας να λογιστεί για λύκος! Και συνεχίζει την καταβρόχθιση των ανυπεράσπιστων εριφίων χάνοντας το μέτρημα. Έτσι κι αλλιώς, κάποια ανέφελη στιγμή, κάποια ανύποπτη στιγμή τα κατσικάκια θα ξαναγίνουν επτά. Θα επανέλθει η σωστή αρίθμηση. Και όλα θα γίνουν μέλι γάλα!
Η γηραιά κυρία βρίσκεται στις τελευταίες της ανάσες. Ακροβατεί μεταξύ ζωής και ενός χαμένου ονείρου. Κανείς δεν της βαστά παρηγορητικά το χέρι. Αχνοφέγγει η μέρα που θα ροδίσει ο θάνατός της. Και εκείνη την ανέφελη μέρα θα χαθεί όλη η κληρονομιά της και όλοι οι αγώνες της θα στριμωχτούν σε κάποια σκοτεινά ράφια ενός κλειστού μουσείου.
Η γιορτή θα συνεχίζεται για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τις μακροχρόνιες πληγές που θα χάσκουν ακόμα μεγαλύτερες. Αλλά ποιος νοιάζεται για το αύριο, αφού δεν υπάρχει ελπίδα για το σήμερα;
Στην ανεμοζάλη του πανηγυριού η σκέψη προσπαθεί να θρηνήσει τα αμέτρητά της θύματα. Δεν μπορεί να αντισταθεί στην απώλεια της γηραιάς κυρίας που ανήμπορη τρεμοπαίζει τα βλέφαρά της.
Αρνείται να αποχωρήσει;
Αρνείται να δει τον ιδιάζοντα ιριδισμό των γεγονότων;
Αποχωρεί πλέον με ένα σαρκαστικά σαρδόνιο χαμόγελο.
Αλλά κανείς δεν το είδε!