ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 22/06/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  22/06/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια φτωχή χώρα με πλούσια χαρίσματα και ανεξάντλητη φαντασία. Η ζωή της ήταν σαν παραμύθι, τυλιγμένη με αρώματα ιστοριών χαμένες στο βάθος του χρόνου, ζωντανές ακόμα από την εποχή του Ομήρου που τα παραμύθια της αντέχουν ακόμα και σήμερα. Παραμύθια μπερδεμένα με την πραγματικότητα που άντεξαν στο χρόνο και μεταφέρονται σε μια σύγχρονη σκηνή για να διδάξουν ότι ο κάθε αιώνας συνεχίζεται...

Δεν έπεφτε καρφίτσα!

Δυστυχώς ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα μια παράσταση του Λυκείου Ελληνίδων παραρτήματος Κατερίνης. Προφανώς η διορατικότητα της Καλλιρρόης Παρρέν ήταν τόσο μεγάλη για την ανάγκη ύπαρξης αυτού του Συλλόγου που αισίως διάβηκε το κατώφλι  της πρώτης του εκατονταετίας! Και ας μην ξενίζει το όνομά της. Ήταν ελληνίδα παντρεμένη με τον δημοσιογράφο Ιωάννη Παρρέν αγγλογαλλικής καταγωγής! 

Μέσα σε μια θολή καθημερινότητα, σε ένα παροξυσμό καθολικής κρίσης, το ελληνικό πανηγύρι που απολαύσαμε το περασμένο Σάββατο ήταν μια τονωτική ένεση στην αυτοπεποίθησή μας που πνέει τα λοίσθια! Ζωντάνεψε το όνειρό μας για ελπίδα αφουγκράζοντας τους ήχους και ταξιδεύοντας με τις εικόνες σε μια γνήσια ελληνική πραγματικότητα.

Δεν ήταν απλώς μια χορευτική εκδήλωση αλλά μια οργανωμένη θεατρική παράσταση που βγήκε με περηφάνια μέσα από τα μπαούλα των ρομαντικών εραστών της ελληνικής παράδοσης. Ζωντάνεψαν μπροστά μας ευτυχισμένες στιγμές ελληνικής οικογένειας και παράδοσης μακριά από επιρροές μιας πολυσυζητημένης παγκοσμιοποίησης. Και είναι ευτυχές το γεγονός που μια πληθώρα μαθητών και μαθητριών συμμετέχουν σε αυτή την διατήρηση του ελληνικού πλούτου των εθίμων και των παραδόσεων.

Χαμένοι ήχοι, ξεχασμένα τραγούδια, ανεξίτηλα χρώματα, αμείωτο ελληνικό κέφι σε μια πανδαισία που ξεχειλίζει Ελλάδα από το παρελθόν. Ο ήχος των παραδοσιακών οργάνων πλημμύρισε τον χώρο του υπαίθριου θεάτρου και έντυσε τις δυνατές φωνές των τραγουδιστών των παραδοσιακών τραγουδιών που επίμονα αρνούνται να ξεχαστούν. Η ζωντάνια και το κέφι των νεαρών χορευτών ανέδειξε ακόμα μια φορά την ελληνική παρουσία στο χρόνο. Έθιμα και παραδόσεις άγγιξαν τον σύγχρονο χρόνο αναζητώντας μια θέση στην καρδιά μας. Προσπάθησαν να ξυπνήσουν απόμακρες μνήμες και να αναζητήσουν την θέση που τους αρμόζει σε μια εποχή που το κάθε τι οδηγείται στην λήθη που επίμονα αναζητά η σύγχρονη εποχή. Και ίσως σήμερα την αποζητά ακόμα περισσότερο.

Μια γεύση αναλλοίωτη μας πρόσφερε το Λύκειο των Ελληνίδων.

Καιρός να την γευτούμε!