ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 21/03/2011
- Δεν με ενδιαφέρει αν η Μπακογιάννη είναι το μόνο κεντροδεξιό κόμμα. Ούτε αν ο Σαμαράς το μόνο δεξιό. Ούτε ο Παπανδρέου το μόνο σοσιαλιστικό κόμμα. Ακόμα ούτε καν αν η Παπαρήγα είναι το μόνο κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ποιό είναι το μόνο μονοπάτι που θα με βγάλει από αυτή τη μιζέρια και την άτακτη οπισθοχώρηση αρκετές δεκαετίες πίσω.
Εκείνες τις δεκαετίες που το βλέμμα αναζητούσε κάποια ελπίδα για ένα καλύτερο όνειρο. Κάποια ελπίδα για βελτίωση μιας καθημερινότητας που ήθελε να λιποτακτήσει από την πολυτέλεια του μεσοπολέμου, τον εφιάλτη του πολέμου, και την ηλιθιότητα του εμφυλίου. Το όνειρο της λιποταξίας που άρχισε να ξεπηδάει σιγά σιγά και να γεμίζει ελπίδες αλλά ξαφνικά ισοπεδώθηκε και γέμισε σκόνη και συντρίμμια ο τόπος.
Είδαμε πολλά, ακούσαμε πολλά, αλλά όλα αποδείχτηκαν ανελέητα χάρτινα σκηνικά που στο λεπτό κατέρρευσαν και φάνηκε η γυμνή αλήθεια. Αλισβερίσι, χρόνια δοσμένο και χαρακωμένο βαθιά στο εθνικό μας DNA! Πληγή δυσβάστακτη που δεν επουλώθηκε ποτέ. Ίσως χαριτωμένο ανέκδοτο η ρήση ότι η Ελλάδα αναγεννιέται από τις στάχτες της. Ότι στα δύσκολα ο Έλληνας γίνεται γροθιά και αντιμάχεται. Και παλεύει. Και αρκετές φορές χαροπαλεύει…
Χαριτωμένο ανέκδοτο η ρήση ότι σε περιόδους κρίσης γεννούνται ευκαιρίες και όποιος τις αρπάξει αναγεννιέται και αυτός από τις στάχτες του.
Κανείς δεν φαίνεται να βρίσκει ευκαιρίες και κανείς δεν αναγεννιέται από τις στάχτες του. Τουλάχιστον στο γύρω περιβάλλον. Ίσως άλλοι μπορεί. Γιατί λεφτά σίγουρα υπάρχουν. Αλλά υπάρχουν στις τσέπες των κερδοσκόπων και των καιροσκόπων. Αλλά αυτοί δεν ανήκουν στο γνωστό περιβάλλον μιας γειτονιάς, μιας πόλης, μιας καθημερινής ζωής του μεροκάματου…
Διότι καιρός είναι να ξεχάσουμε την τραγωδία της Ιαπωνίας επειδή οι καιροί περί άλλα τυρβάζουν. Οι πολεμικές βιομηχανίες πρέπει να δουλέψουν, η ατμόσφαιρα να μολυνθεί ακόμη περισσότερο και η ανάσα της ελπίδας να γίνει ακόμα πιο βραχνή…
Αναρωτιέμαι αν οι προύχοντες του μεγάλου χωριού αναπνέουν διαφορετικό αέρα από αυτόν που αναπνέουν και οι δύστυχοι που προσπαθούν να βρουν σπίθες ελπίδας κάτω από την τσίγκινη σκέπη μιας παράγκας…
Έκλεισε όπως πάντα την πόρτα με πάταγο και μας άφησε εμβρόντητους! Καλά τα είπε… Δίκιο είχε… Ποιος άλλος; Η θειά μας η Αμερσούδα!
Φουρτουνιασμένη όπως πάντα, λίγο πριν ανάψει τον ξυλόφουρνο της, όπως έκανε κάθε Σάββατο.
- Δεν με ενδιαφέρει αν η Μπακογιάννη είναι το μόνο κεντροδεξιό κόμμα. Ούτε αν ο Σαμαράς το μόνο δεξιό. Ούτε ο Παπανδρέου το μόνο σοσιαλιστικό κόμμα. Ακόμα ούτε καν αν η Παπαρήγα είναι το μόνο κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ποιό είναι το μόνο μονοπάτι που θα με βγάλει από αυτή τη μιζέρια και την άτακτη οπισθοχώρηση αρκετές δεκαετίες πίσω.Εκείνες τις δεκαετίες που το βλέμμα αναζητούσε κάποια ελπίδα για ένα καλύτερο όνειρο. Κάποια ελπίδα για βελτίωση μιας καθημερινότητας που ήθελε να λιποτακτήσει από την πολυτέλεια του μεσοπολέμου, τον εφιάλτη του πολέμου, και την ηλιθιότητα του εμφυλίου. Το όνειρο της λιποταξίας που άρχισε να ξεπηδάει σιγά σιγά και να γεμίζει ελπίδες αλλά ξαφνικά ισοπεδώθηκε και γέμισε σκόνη και συντρίμμια ο τόπος.
Είδαμε πολλά, ακούσαμε πολλά, αλλά όλα αποδείχτηκαν ανελέητα χάρτινα σκηνικά που στο λεπτό κατέρρευσαν και φάνηκε η γυμνή αλήθεια. Αλισβερίσι, χρόνια δοσμένο και χαρακωμένο βαθιά στο εθνικό μας DNA! Πληγή δυσβάστακτη που δεν επουλώθηκε ποτέ. Ίσως χαριτωμένο ανέκδοτο η ρήση ότι η Ελλάδα αναγεννιέται από τις στάχτες της. Ότι στα δύσκολα ο Έλληνας γίνεται γροθιά και αντιμάχεται. Και παλεύει. Και αρκετές φορές χαροπαλεύει…
Χαριτωμένο ανέκδοτο η ρήση ότι σε περιόδους κρίσης γεννούνται ευκαιρίες και όποιος τις αρπάξει αναγεννιέται και αυτός από τις στάχτες του.
Κανείς δεν φαίνεται να βρίσκει ευκαιρίες και κανείς δεν αναγεννιέται από τις στάχτες του. Τουλάχιστον στο γύρω περιβάλλον. Ίσως άλλοι μπορεί. Γιατί λεφτά σίγουρα υπάρχουν. Αλλά υπάρχουν στις τσέπες των κερδοσκόπων και των καιροσκόπων. Αλλά αυτοί δεν ανήκουν στο γνωστό περιβάλλον μιας γειτονιάς, μιας πόλης, μιας καθημερινής ζωής του μεροκάματου…
Διότι καιρός είναι να ξεχάσουμε την τραγωδία της Ιαπωνίας επειδή οι καιροί περί άλλα τυρβάζουν. Οι πολεμικές βιομηχανίες πρέπει να δουλέψουν, η ατμόσφαιρα να μολυνθεί ακόμη περισσότερο και η ανάσα της ελπίδας να γίνει ακόμα πιο βραχνή…
Αναρωτιέμαι αν οι προύχοντες του μεγάλου χωριού αναπνέουν διαφορετικό αέρα από αυτόν που αναπνέουν και οι δύστυχοι που προσπαθούν να βρουν σπίθες ελπίδας κάτω από την τσίγκινη σκέπη μιας παράγκας…
Έκλεισε όπως πάντα την πόρτα με πάταγο και μας άφησε εμβρόντητους! Καλά τα είπε… Δίκιο είχε… Ποιος άλλος; Η θειά μας η Αμερσούδα!
Φουρτουνιασμένη όπως πάντα, λίγο πριν ανάψει τον ξυλόφουρνο της, όπως έκανε κάθε Σάββατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου