ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 18/10/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 18/10/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Η Ιστορία επιστρέφει δριμύτερη!

Χαζολογά μπρος στα έκπληκτα μάτια απαίδευτων λογισμών και προσπαθεί να καταπνίξει στο αίμα οποιαδήποτε αντίδραση μπορεί να φανεί ...κατακριτέα. Οι δυνάμεις σιωπούν και καταλαγιάζουν κάθε κίνησή τους στις αναμνήσεις ευτυχισμένων στιγμών του παρελθόντος. Το παρόν κατακρημνίζεται, χάνεται, δεν υπάρχει πλέον. Ένα ασύνδετο τοπίο που από το παρελθόν φωτογραφίζει το μέλλον. Αδυνατεί να υπάρξει ένα παρόν αντάξιο ενός ...ένδοξου παρελθόντος!

Η μέριμνα μιας σιωπής μπροστά στην ησυχία της αντίδρασης σε ένα θολό και κραυγαλέα άνυδρο ησυχαστήριο συνειδήσεων. Η αλυσίδα δεν βρίσκεται στην άκρη του οργάνου της όσφρησης. Βρίσκεται προσκολλημένη στη φαιά ουσία μιας απλής λογικής. Ένα σύνδρομο μιας αποχαυνωμένης ηλιθιότητας που κυβερνά σε μια απέραντη αυτοκρατορία.

Ο αγαθός βίος των πληβείων ...μεσαιωνίζει! Χαροπαλεύει στα λασπόνερα και κουβαλά την ανάσα του στα μυστικά μονοπάτια μιας αδράνειας που απλόχερα μοιράζεται σήμερα και θα μοιράζεται και αύριο.

Ο Μεγάλος Αδελφός έγινε η άξια απεικόνιση του θλιβερού σήμερα. Οι εκπομπές της κατσαρόλας μια μακρινή εύπορη ευδαιμονία ενός λατρεμένου στόχου. Οι πολιτικές συζητήσεις ένα μεγεθυμένο μηδενικό που απεγνωσμένα προσπαθεί να μας χωρέσει όλους. Οι σωτήρες ευαγγελίζονται ότι είναι κληρονόμοι του μαγικού ραβδιού ενός ονειρεμένου παραδείσου. Η ανυπόφορη ανάσα ενός χαμένου παιχνιδιού βρίσκεται προ των πυλών. Παντού ένας απέραντος καθρέφτης χαμένων ονειρικών κόσμων και παραδείσων. Αυτοί είμαστε. Ένα ελεεινό στοιχειό που δεν ανασαίνει, δε χαμογελάει, δεν ελπίζει.

Κανείς δεν αντιδρά. Το πνεύμα λυγίζει μπροστά στις ένδοξες στιγμές της επικράτησης ενός βασανισμένου πολιτισμού. Το άτομο δεν είναι μέρος καμιάς παιδείας, είναι μια ασυνάρτητη λέξη που γυροφέρνει τα βήματά του χτυπώντας πόρτες για να γεμίσει τα αδύναμα πλέον σωθικά του και να θυμηθεί τα φεγγαρόλουστα λημέρια του πρόσφατου ένδοξου παρελθόντος.

Το άτομο δεν έχει καμιά παιδεία, εκλιπαρεί να συμμετάσχει σε μια πληθώρα εξοστρακισμών της αδικαιολόγητης ύπαρξής του. Και αδυνατεί να θυμηθεί, να πράξει, να πονέσει. Δεν ξέρει ποιό δρόμο να ακολουθήσει, πότε να κλάψει, να χαμογελάσει, να θυμώσει. Ακολουθεί το μαγικό παράδεισο μιας ευτυχισμένης ηλιθιότητας.

Το άτομο δεν είμαι πλέον ένα υπαρκτό πρόσωπο που θέλει να απολαύσει το μαγικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τους λόφους ή το απαλό βύθισμά του στα απέραντα νερά μια ήρεμης θάλασσας. Είμαι το άτομο που έχει σαγηνευτεί από τις σειρήνες ενός κουρελιασμένου σήμερα κουβαλώντας τις θύμησες μιας υπέροχης προϊστορίας.

Είμαι το άτομο που μπορεί να κραυγάσει...

Αλλά δεν μπορώ;

Δε θέλω;