ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 18/04/2011

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 18/04/2011

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Όχι, δεν θέλουμε άλλο!

Γιατί να θέλουμε; Πρέπει να απαγορευτούν οι πολλές συζητήσεις. Όλοι επί παντός επιστητού. Γνώστες του αντικειμένου, με πομπώδεις αναλύσεις και ακόμα πιο επιβλητικά συμπεράσματα. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, αμολημένοι σε μια τεράστια παιδική χαρά φωνάζουν, γελούν και τραγουδούν μέχρι, αποκαμωμένοι και ιδρωμένοι, να αποχωρήσουν για ξεκούραση μέχρι την άλλη μέρα που θα βγουν και πάλι στην αλάνα να ξαναπαίξουν…

Όχι δεν θέλουμε άλλο τα παιχνίδια τους και τα βαθυστόχαστα σενάριά τους. Γιατί ο καθένας παίζει το παιχνίδι του, το δικό του παιχνίδι με τους δικούς του όρους κατά πως βολεύει στην κάθε ομάδα, στην δική του ομάδα.

Και εμείς οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι που δεν συμμετέχουμε στα παιχνίδια τους είτε γιατί δεν μας θέλουν, είτε γιατί είμαστε κουρασμένοι και δεν θέλουμε να παίξουμε, είτε γιατί θέλουμε την ηρεμία μας και θέλουμε να αναπνέουμε την ανάσα του ήλιου χωρίς την σκόνη του τρεχαλητού, απόμακροι θεατές κρεμασμένοι από τα χείλη των παικτών!

Προσπαθούμε να διακρίνουμε από τις φωνές και τις άναρθρες, μερικές φορές, κραυγές την πορεία του παιχνιδιού. Προσπαθούμε, αλλά η σκόνη του χωματόδρομου εμποδίζει να δούμε τον σκονισμένο ιδρώτα πάνω στα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα. Δεν διακρίνουμε ποιος φωνάζει, ποιος υποφέρει, ποιανού λυγμός προσπαθεί να φανεί, ποιες κραυγές προσπαθούν να καλύψουν άλλους ήχους.

Απλανείς θεατές σε ένα γαϊτανάκι παιχνιδιών, με τους ίδιους αμετανόητους κανόνες, τους ίδιους ευλαβικά διατηρούμενους πόθους και όνειρα σε ένα δρόμο που αμετάκλητα παραμένει το ίδιο χαραγμένος. Με τις ίδιες χαρακιές σε πρόσωπα και διαδρομές. Τα ίδια χαμόγελα και υποσχέσεις που λιμνάζουν στην απροσάρμοστη παιδεία μας.

Όχι, δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Επειδή, ίσως δεν θέλουμε. Γιατί νοσταλγούμε όνειρα και τύχες που στηρίχτηκαν σε ψευδείς κανόνες ενός σκονισμένου παιχνιδιού, μιας γυμνής παιδείας και μιας αρρωστημένης ψευδαίσθησης.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε, επειδή δεν ξέρουμε τι να αλλάξουμε, δεν ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξουμε, παρασυρμένοι σε μια δίνη ημιμάθειας που ηθελημένα την υποστηρίζουμε σαν πλήρη γνώση.

Όταν αποφασίσουμε ότι για να αλλάξουμε πρέπει να ξαναγεννηθούμε και διαγράψουμε τα φαιδρά χαμόγελα της ανέμελης ευωχίας μας και αντικρύσουμε ένα άλλο πρόσωπο τότε θα μπορέσουμε να δούμε κατάματα αυτό που μας λείπει, αυτό που μας έλειπε, αυτό που δεν είχαμε ποτέ, αυτό που δεν φτιάξαμε ποτέ.

Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη!

Καλό μας ταξίδι!