ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 03/03/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  03/03/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Μάνα κουράγιο!

Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ!

Μα τί γίνεται επιτέλους; Πόσο δάκρυ θα ρίξουμε ακόμα; Δεν φτάνουν οι περασμένες δεκαετίες που έπεφτε το δάκρυ κορόμηλο και όλη η Ελλάδα αναστέναζε κάτω από τις τεράστιες οθόνες των θερινών σινεμά; Δεν πρέπει να ξέρουμε; Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν καταλάβαμε τελικά από πού μας ήρθε. Έτσι ξαφνικά; Θέλουμε τα μέτρα; Και γιατί να τα θέλουμε; Για να πάμε μπροστά! Δηλαδή τόσο καιρό πηγαίναμε πίσω; Προχωρούσαμε με την όπισθεν; Και δεν το καταλαβαίναμε τόσο καιρό ότι βλέπαμε τα πράγματα ανάποδα; Δεν βλέπαμε ότι το νερό κυλούσε αλλά ενάντια στους νόμους της βαρύτητας; Βλέπαμε τους καταρράκτες να πέφτουν ανάποδα; Και γι’ αυτό νομίζαμε ότι δεν βρεχόμασταν;

Και τώρα που έχουμε γίνει λούτσα τρέχουμε βρεγμένοι να βρούμε ρούχα να αλλάξουμε; Έτσι κι αλλιώς, ή βρεγμένοι μείνουμε ή αλλάξουμε, την πνευμονία την έχουμε στο χέρι. Και με την βούλα εκ των άνωθεν!

Διότι δεν είναι να ληφθούν μόνο μέτρα. Θα είναι μια πρόσκαιρη θεραπεία για μια ασθένεια που προφανώς βρίσκεται καλά κρυμμένη και ζει και βασιλεύει. Η ριζική θεραπεία βρίσκεται αλλού. Αλλά είναι πολύ δύσκολη. Θέλει δουλειά πολύ. Θέλει αλλαγή, πραγματική αλλαγή. Αλλαγή στη σκέψη και στη νοοτροπία. Μην πάει το μυαλό σας αλλού.

Διότι τόσο καιρό λέγαμε μας κυβερνούν οι Αμερικάνοι. Πάντα ...υπήρχε ένας αμερικάνικος δάκτυλος πίσω από κάθε τι. Μετά περάσαμε στο ...δάκτυλο των Βρυξελλών αν και τα λαχανάκια τους δεν είναι και τόσο του γούστου μας. Τελικά ποιός δάκτυλος μας κυβερνά; Ποιόν δάκτυλο θέλουμε να μας κυβερνά;

Διότι τόσο καιρό δεχόμασταν ασχολίαστα κάθε λογιστική πράξη που δεν έθιγε τα συμφέροντά μας. Άσχετα από οποιαδήποτε παρενέργεια μπορούσε να ακολουθήσει. Επειδή απλούστατα είχαμε κάνει τη δουλειά μας. Και επειδή η κάθε διακυβέρνηση χάιδευε τα αυτιά μας. Για να μας έχει καλά και για να είναι και αυτή καλά.

Αλλά δυστυχώς όλα τα παραμύθια δεν έχουν ευχάριστο τέλος. Ο κακός δράκος δεν σκοτώνεται πάντα εύκολα. Δεν βρίσκεται πάντα η νεραϊδοπριγκίπισσα που θα φιλήσει το βάτραχο για να το μεταμορφώσει σε ένα όμορφο βασιλόπουλο. Και για αυτό θα αναγκαστεί να παραμείνει σε όλη του τη ζωή ένας κακομοίρης βάτραχος. Γιατί ακόμα περιμένει και ακόμα θα περιμένει αν δεν κάνει κάτι και αυτός. Γιατί τα ευχάριστα παραμύθια είναι για την εποχή της αθωότητας. Τότε έχουν μόνο καλό τέλος. Για να ζήσουν οι ήρωες των παραμυθιών καλά.

Και εμείς καλύτερα!