Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ | ΙΑΝΟΣ | ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
“ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΩΜΑΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ…”
του Βασίλη Μόσχη
ΙΑΝΟΣ | ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
25/11/2011
                                                                                                      Πηνελόπη Τζιώκα
Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων
                                            Γενικά

Ο Βασίλης Μόσχης είναι και το δείχνει με το πρώτο του μυθιστόρημα «Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της» ένας υπέροχος παραμυθάς. Αφηγείται με φωνή ζεστή και ανθρώπινη, με κατανόηση και συν-πάθεια το ανθρώπινο πάθος σε αυτόν τον κόσμο το μικρό και μέγα. Ένα παραμύθι λοιπόν συνθέτει και αφηγείται με κεντρικό πρόσωπο τη Μυρσίνη, όνομα σμυρναίικο όλο ευωδιές και ευαισθησία. Όμως το ξέρουμε ότι τα παραμύθια είναι αληθινά. Όσο πιο πολύ παραμύθι, τόσο πιο πολλή αλήθεια κρύβει. Γι’ αυτό άλλωστε και τα παραμύθια ζουν, ακολουθούν τη ζωή και άλλοτε προπορεύονται, καθώς πυκνώνουν την αλήθειά της.Ο Βασίλης Μόσχης, λοιπόν, φύσει και θέσει παραμυθάς ξετυλίγει την αφήγηση με μαεστρία και τέχνη. Γνωρίζει πώς να κεντρίζει το ενδιαφέρον, πώς να χειρίζεται τις ανατροπές και πώς να διαλέγεται με τους ήρωές του και τον αναγνώστη του. Και όλα αυτά απλά και φυσικά.

        Γραμματολογική Ένταξη

Ας ξεκινήσουμε την ανάγνωσή μας με το κύριο γραμματολογικό γνώρισμα του κειμένου.
 Το μυθιστόρημα «Χιλιάδες Χρώματα στα μάτια της» εντάσσεται στην αφηγηματική παράδοση του ρεαλισμού. Ο κόσμος που αναδύεται είναι αναγνωρίσιμος είτε ως εμπειρία και βίωμα είτε ως μνήμη που μεταβιβάζεται προφορικά από τη μια γενιά στην άλλη και αποτελεί τον κρυφό δεσμό τους. Ο κόσμος της Μυρσίνης και η κοινωνία στην οποία πορεύεται δίνουν την εντύπωση ενός γίγνεσθαι και μιας ακινησίας συγχρόνως. Το πρώτο απηχεί την αλήθεια του κόσμου μας, το δεύτερο την ανάγκη της ταυτότητάς μας και της σταθερότητας που χρειαζόμαστε για να αυτοπροσδιοριστούμε. Ο Βασίλης Μόσχης καταφέρνει να δώσει αυτή τη διπλή αίσθηση του γίγνεσθαι και της ακινησίας συγχρόνως καθώς τα πρόσωπα αλλάζουν, οι καταστάσεις μεταβάλλονται, αλλά ταυτόχρονα παραμένουν αναγνωρίσιμα, οικεία, δικά μας και από την άποψη αυτή ίδια.
Ο ρεαλισμός που χαρακτηρίζει το μυθιστόρημα δεν εκφυλίζεται σε εύκολη ηθογραφία ή λαογραφία ούτε σε κραυγαλέο νατουραλισμό. Μένει στέρεα προσανατολισμένος στην ανάδειξη του ανθρωπολογικού υποστρώματος μιας εποχής, στην ανάδειξη του ανθρώπινου όπως αυτό διαμορφώνεται στη σχέση του με το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και ιστορικό στοιχείο της ζωής μας. Και όλα αυτά δίνονται στο έργο ως ζώσα πραγματικότητα. Επιπλέον ο ρεαλισμός του έργου τροφοδοτείται από γενναίες δόσεις ψυχογραφίας, χωρίς να γίνεται ψυχογράφημα, καθώς ο συγγραφέας αρέσκεται να τέμνει τους χαρακτήρες του, να βυθίζεται στα μύχια της ψυχής τους, να αναδεικνύει τον ιδιαίτερο, τον προσωπικό, τον χαώδη εσωτερικό μικρόκοσμό τους, το μικρόκοσμο που όλοι κλείνουμε μέσα μας. (παρ. 1η, σελ. 43) Οι εκτεταμένες περιγραφές και οι πλούσιοι, σχεδόν θεατρικοί διάλογοι, υπηρετούν και υποστηρίζουν θαυμάσια τον τρισδιάστατο, απτό, ζωντανό κόσμο του μυθιστορήματος.
Ο ρεαλισμός του έργου δεν εκπίπτει σε ρηχό νατουραλισμό ούτε σε ανούσια εξιστόρηση μιας ακόμη περίπτωσης, ενδιαφέρουσας όσο κρατά η ανάγνωσή της. Αντίθετα προβάλλεται το ουσιαστικό και αφήνεται στη φαντασία και στην ευαισθησία του αναγνώστη να συμπληρώσει τις σωστά επιλεγμένες σιωπές της ιστορίας, τις λεπτομέρειες που αποκαθιστούν το όλο. Έτσι ο ρεαλισμός συνοδεύεται από την αναγκαία αφαιρετικότητα ώστε να διατηρηθούν στην επιφάνεια τα σπουδαία και να αποφευχθεί η εύκολη συγκίνηση και η μελοδραματικότητα. Ο συγγραφέας αποφεύγει να δώσει σκηνές ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένες, αποδραματοποιεί την πλοκή την κατάλληλη στιγμή, επιλέγει την αφηγηματική αναδρομική απόδοσή τους και όχι τη δραματική αναπαράστασή τους. Έτσι το έργο κερδίζει σε εσωτερική ένταση, ισορροπία και μέτρο.


        Αφηγηματικές ιδιαιτερότητες

Συνεχίζουμε με παρατηρήσεις στην αφηγηματική τέχνη του έργου.
Ο συγγραφέας επιλέγει τον τύπο του τριτοπρόσωπου παντογνώστη αφηγητή. Βλέπει το σύμπαν της Μυρσίνης από μέσα και απ’ έξω. Σαν καλός παραμυθάς πιάνει την κλωστή της αφήγησης από το σημείο που προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη και τις περισσότερες προσδοκίες στον αναγνώστη. Έτσι αρχίζει μάλιστα. In medias res. Από ένα μεταγενέστερο σημείο της ιστορίας και με τη χρήση αναχρονιών συμπληρώνει το παζλ της αφήγησης. Ο αναγνώστης πότε παρακολουθεί τις πράξεις και τις σκέψεις και τις πράξεις των άλλων προσώπων γι’ αυτή. Για παράδειγμα, η αγωνία της Μυρσίνης για το ραντεβού με την Ερατώ στη Θεσσαλονίκη που δεν έγινε όπως σχεδιάστηκε, διασταυρώνεται αφηγηματικά με την αγωνία της Αγγέλας στην Αθήνα για τον ίδιο λόγο. Ο αφηγηματικός φακός παρακολουθεί τα δύο πρόσωπα από πάνω και ο αναγνώστης αισθάνεται την αγωνία τους άμεσα. Είναι έτοιμος σχεδόν να τις καθησυχάσει. Με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας βγάζει τον αναγνώστη από το βολικό εφησυχασμό και τον κινητοποιεί εσωτερικά, τον καθιστά μέτοχο και συμπάσχοντα στην αγωνία και στο πάθος των ηρώων και τελικά ενεργητικό και κριτικό αναγνώστη.
 Τέλος εντοπίζουμε το χρόνο του εγώ, το χρόνο όπως βιώνεται από το υποκείμενο εσωτερικά. Ο χρόνος της προσωπικής μνήμης, του στοχασμού, της ενδοσκόπησης, ο χρόνος της αναμονής, της απόφασης, της χαράς, της λύπης. Ο χρόνος μέσα μας που μετρά την εσωτερική και πιο βαθιά σχέση με τη ζωή και το είναι μας. (παρ. 2η σελ. 462)
Η ασυνεχής αφήγηση, η χρήση αναχρονιών (αναλήψεις – προλήψεις) ανανεώνουν συνεχώς το αναγνωστικό ενδιαφέρον και επιφυλάσσουν και την έκπληξη του αστυνομικού διηγήματος. Η αφήγηση οργανώνεται με τη λογική του αινίγματος και της λύσης του. Πλέκεται ένα μυστήριο για μια κατάσταση (πώς προέκυψε, γιατί) και δίνεται την κατάλληλη στιγμή η λύση του. Ο αναγνώστης αναρωτιέται για τη συμπεριφορά και την τακτική της Μυρσίνης, αγωνιά για τις επιλογές της, κόβεται η αναπνοή του στην κορύφωση, στην κρίσιμη στιγμή και παίρνει τις απαντήσεις του την κατάλληλη στιγμή σ’ έναν υστερότερο χρόνο. Έτσι ο συγγραφέας δε μένει στην πρόκληση του ενδιαφέροντος μόνο για το τι (τι έγινε), δεν εξάπτει απλώς την περιέργεια του αναγνώστη αλλά τον στρέφει να παρακολουθήσει το πώς (πώς έρχεται η λύση) και τον καθιστά κριτικό. Εξαιρετικού ενδιαφέροντος τέτοια περίπτωση είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται ο αφηγητής τη στάση της Μυρσίνης απέναντι στην αγωνία του Μηνά για τον έρωτα των παιδιών τους. Ο συγγραφέας διαχειρίζεται θαυμάσια την ψυχολογία των ηρώων και αξιοποιεί τις σκόπιμες σιωπές του για να αναδείξει μέσα από το θέμα της πλάνης την ήρεμη καθημερινή τραγικότητα της Μυρσίνης τη δύναμη και την αδυναμία της, την ευγένεια που διασώζει μέσα από τις δοκιμασίες της ζωής της. Η έκπληξη και η κάθαρση με τη μορφή της αιτιολογημένης επαρκώς ισορροπίας του τέλους ανακουφίζουν τον αναγνώστη και συγχρόνως του θέτουν ερωτήματα ηθικά, κοινωνικά, ανθρωπολογικά και υπαρξιακά. Οι επιλογές, οι πράξεις, η ζωή της Μυρσίνης δεν κρίνονται, προβάλλονται ως ερωτήματα.
 Αφηγηματικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας διαχειρίζεται το χρόνο. Στις σελίδες του μυθιστορήματος περνούν περίπου σαράντα χρόνια ζωής. Είναι ο χρόνος της ιστορίας τον οποίο ο αφηγητής άλλοτε τον συστέλλει και άλλοτε τον διαστέλλει. Μπορούμε να διακρίνουμε τρία επίπεδα χρόνου συγκοινωνούντα μεταξύ τους τα οποία και συνιστούν ένα ισχυρό πλέγμα – ιστό στον οποίο υφαίνονται τα γεγονότα και οι καταστάσεις. Διακρίνουμε λοιπόν τον ιστορικό χρόνο, που ορίζεται κυρίως με τη μικρασιατική καταστροφή, το β’ παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Αποτελεί το ιστορικό υπόβαθρο του έργου που του δίνει αληθοφάνεια και πειστικότητα αλλά δεν το περιορίζει ούτε το εγκλωβίζει ώστε να το μεταβάλει σε ημερολόγιο ή απομνημόνευμα.
Μαζί με τον ιστορικό, εντοπίζουμε και το συμβατικό χρόνο της καθημερινότητας, του βιοπορισμού, το χρόνο όπου αναπτύσσουμε τις δραστηριότητές μας, τις σχέσεις μας, τις εργασίες μας. Θα τον ονόμαζα κοινωνικό χρόνο, που τον μοιραζόμαστε στην αγορά, στους δρόμους, στις δουλειές μας και δένεται με τη δυναμική μιας κοινωνίας. Εξαιρετικές περιγραφές της αγοράς στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, της φτωχογειτονιάς κ.τ.λ. αποδίδουν τον κοινωνικό χρόνο και συγχρόνως μια ολόκληρη εποχή.
Η ζωή και η ιστορία της Μυρσίνης απλώνεται σε αυτά τα τρία επίπεδα του χρόνου κατά ασυνεχή. Ο συγγραφέας δεν ακολουθεί γραμμική αφήγηση. Κάνει ευρεία χρήση αναχρονιών που του επιτρέπουν να εκπλήσσει τον αναγνώστη με τις ανατροπές των πραγμάτων.
Το έργο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια και ακολουθούν την αρχή της αυτονομίας και της αντίθεσης. Το κάθε κεφάλαιο μπορεί να διαβαστεί μόνο του, αλλά συγχρόνως συμπληρωματικά με τα άλλα. Κάθε κεφάλαιο παρουσιάζει ένα βασικό πρόβλημα, μια λύση και μια σκηνική κορύφωση. Για παράδειγμα στο πρώτο κεφάλαιο, το πρόβλημα είναι η εγκυμοσύνη της Μυρσίνης, η λύση η εγκατάστασή της στη Θεσσαλονίκη και κορύφωση η κρίσιμη στιγμή πάνω στο πλοίο για τη Θεσσαλονίκη  όπου κρίνονται οι αντοχές της Μυρσίνης, και η ίδια η ζωή της. Σε αυτή την εσωτερική οργάνωση των κεφαλαίων και την οργανική συνέχειά τους, όπου όλα πείθουν τον αναγνώστη ότι έτσι έπρεπε να είναι και όχι αλλιώς, δε μπορεί κανείς παρά να αναγνωρίσει τη μαστοριά του συγγραφέα.
Σε αυτή την προσέγγιση της ζωής της Μυρσίνης, στη βαθιά ανθρώπινη κατανόηση που χαρακτηρίζει την αφηγηματική ματιά, συμβάλλουν οι περιγραφές που αποτελούν εγκάρσιες τομές στην κοινωνία, στη ζωή, στην ψυχή της Μυρσίνης. Ο παραμυθάς αφηγητής στήνει με τις περιγραφές του ένα ζωντανό κόσμο που πάλλεται από ζωή και πάθη. Οι περιγραφές είναι οργανικά μέρη της αφήγησης, καθώς σε αυτές η ματιά του αφηγητή βαθαίνει και αποκαλύπτεται η προσωπική ευαισθησία του και ο δικός του διάλογος με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις.(παρ. 3η σελ. 142)

        Γλώσσα
Αυτό λοιπόν το αφηγηματικό σύμπαν επενδύεται γλωσσικά στέρεα και πειστικά. Ο καθημερινός λόγος, απλός, λιτός, διεισδυτικός διαπερνά το έργο. Η γλώσσα του έργου αποπνέει φυσικότητα, κυλά αβίαστα, άλλοτε απαλή σαν τον «απαλό» ευγενικό έσω κόσμο της Μυρσίνης και άλλοτε κοφτή, απότομη, αιχμηρή σαν τον πόνο και την προδοσία που καραδοκούν γύρω της. Ο συγγραφέας και λόγω σπουδών και επαγγέλματος χειρίζεται με επάρκεια τη γλώσσα. Οι διάλογοι στήνονται με θεατρικότητα, είναι έτοιμες σκηνές όπου η γλώσσα προβάλλει το ήθος των ηρώων. Ο λόγος απογειώνεται σε ονειρικές περιγραφές ή προσγειώνεται σε αδιέξοδα και δυσκολίες ακολουθώντας με συνέπεια την εξωτερική και εσωτερική δράση, δηλαδή την εξέλιξη των καταστάσεων, τις ψυχικές διακυμάνσεις, τα συναισθήματα, την εσωτερική αναζήτηση των ηρώων, την αναζήτηση της δικής τους πραγματικότητας.
 Ο συγγραφέας στηρίζει γλωσσικά την αληθοφάνεια των χαρακτήρων χωρίς όμως να οδηγηθεί στη χρήση γλωσσικών ακροτήτων ή γραφικών διαλεκτικών τύπων. Αντίθετα χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να αποδώσει το βάθος του ήρωα, το ήθος και την κοινωνική του θέση. Οι γλωσσικές επιλογές υπαγορεύονται περισσότερο από την περίσταση και το ήθος του ήρωα παρά από τη γεωγραφική προέλευση. Δε θα διαβάσουμε σμυρναίικες φράσεις ή άλλες ντοπιολαλιές ανάλογα με τη γεωγραφική προέλευση των ηρώων. Αντίθετα η χρήση της γλώσσας αποδίδει περισσότερο ηθικά και κοινωνικά γνωρίσματα των ηρώων εξωτερικεύει το ήθος τους, το ανθρωπολογικό βάθος τους που φαίνεται ότι είναι και ο στόχος του συγγραφέα.
 Ακόμη η γλώσσα πάλλεται ανάμεσα σε μια ποιητική χρήση, λυρική, εσωτερική, και σε μια ρεαλιστική χρήση, καθημερινή, πεζή. Αυτό δημιουργεί μικρές ανατροπές, κάνει το λόγο παλλόμενο, αισθητοποιεί αυτή τη διπλή όψη του γλωσσικού μας είναι: τι κρύβουμε μέσα μας, ευαίσθητες χορδές, συναισθήματα και τι βγάζουμε προς το έξω, πράξεις και λόγο κοφτά και περιχαρακωμένα για να επιβιώσουμε. Αυτό το πέρασμα από τον μέσα στον έξω κόσμο μας, από τον ποιητικό στο ρεαλιστικό λόγο γίνεται εντυπωσιακά σε όλο το έργο. Φράσεις ποιητικές όπως «βάρκες σκεπασμένες από τις ήρεμες νότες μιας κιθάρας» είναι συχνές χωρίς όμως ο συγγραφέας να καταφεύγει στην εύκολη αισθηματολογία, καθώς την ίδια στιγμή σχεδόν ο ποιητικός λόγος ανατρέπεται, μεταστρέφεται σε λόγο  σκληρό, πεζό, αιχμηρό, ρεαλιστικό.(παρ. 4η σελ. 149 «Όπως προχτές ...δικαιώματα)
 Η συναισθηματική κλίμακα της γλώσσας, από τα πιο θερμά συναισθήματα, ως την ψυχρότητα του πεζού κόσμου, γίνεται κλίμακα του μέσα και έξω κόσμου μας, κλίμακα που δένει το πραγματικό με το φαντασιακό, τη γη με τον ουρανό, το  χώμα με το όνειρο.

 Τα θέματα

Πίσω από τις λέξεις κρύβονται θέματα που προβάλλονται ανάγλυφα στην τοιχογραφία που στήνει ο συγγραφέας με το έργο αυτό.
  Ο άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του, στον άλλον άνθρωπο, στην κοινωνία, στην ιστορία: αυτή θα ήταν μια σχηματική απόδοση του θεματικού υπόβαθρου του έργου. Με κεντρικό πρόσωπο τη Μυρσίνη και με τα δευτερεύοντα, τριτεύοντα πρόσωπα και το ανώνυμο πλήθος που κυκλοφορεί στο έργο, ο συγγραφέας φαίνεται να αναρωτιέται για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, την αξιοπρέπειά του, τα όριά του, όχι ως υψηλή, αφηρημένη φιλοσοφική έννοια, αλλά ως καθημερινή βίωση και ασύνειδη αναζήτηση της αρμονίας του υποκειμένου με τον εαυτό του. Αυτή η εναγώνια αναζήτηση που διαπερνά το έργο θέτει το θέμα της δοκιμασίας που αναλύεται σε εθνική, κοινωνική, προσωπική και υπαρξιακή.
 α) Ένα σύνολο προσώπων και η Μυρσίνη δοκιμάζεται με τη μικρασιατική καταστροφή και καθορίζεται η ζωή τους από αυτή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον εμφύλιο. Τα πρόσωπα συμμετέχουν αλλά και καθορίζονται από την εθνική/ιστορική δοκιμασία. β) Τα πρόσωπα με προεξάρχουσα τη Μυρσίνη δοκιμάζονται και κοινωνικά. Φτώχεια, ανεργία, μιζέρια, πορνεία, αγωνία επιβίωσης, όνειρα κοινωνικής ανόδου δοκιμάζουν τις αντοχές και τις επιλογές των ανθρώπων. γ) Τα πρόσωπα έχουν τη δική τους οδύσσεια. Βιώνουν πιο προσωπικές δοκιμασίες. Η Αγγέλα δοκιμάζεται με τις ενοχές της για την τύχη της Μυρσίνης. Η Μυρσίνη δοκιμάζεται με τον προδομένο έρωτά της, την εγκυμοσύνη της, με τα όνειρά της, τις μνήμες της που ανατρέπονται, με την πορεία ζωής που επιθυμούσε και αυτή που ακολούθησε. Στη Μυρσίνη κατεξοχήν προβάλλεται ο αγώνας και τα όρια του αγώνα να επιβιώσει αξιοπρεπώς, να κρατήσει το όνειρο, την ισορροπία στον κόσμο της. δ) Τέλος η Μυρσίνη δοκιμάζεται και υπαρξιακά, καθώς πιεσμένη από τις προηγούμενες δοκιμασίες θέτει υπό αμφισβήτηση την αξία της ύπαρξής της, σχεδόν αποφασίζει το θάνατο, και αυτό δηλώνει τη δύναμη του αδύναμου ανθρώπου. Όμως στο τέλος η Μυρσίνη μέσα από τις αρνήσεις της / αρνείται και την οικογένειά της εξαιτίας του ένοχου μυστικού της / καταφάσκει στη ζωή και από την άποψη αυτή η υπαρξιακή αισιοδοξία της Μυρσίνης πιστώνεται στο συγγραφέα.
 Από το κεντρικό κατά την άποψή μου θέμα της δοκιμασίας εμπλουτίζεται με ένα πλήθος επιμέρους θεμάτων. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η αρχή της συμπληρωματικότητας στις ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας, ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση, το δίκαιο και το άδικο, η προδοσία, η ανάγκη είναι μερικά θέματα που συμπληρώνουν την πολύχρωμη τοιχογραφία μιας κοινωνίας που είναι αναγνωρίσιμη στα βασικά της σημεία και σήμερα αλλά θα παραμείνει αναγνωρίσιμη και στο μέλλον, καθώς προβάλλει δομές και γνωρίσματα ανθρώπων και κοινωνιών σχεδόν σταθερά ή δύσκολα ανατρέψιμα, όπως τουλάχιστον δείχνει η ιστορία των κοινωνιών και του ανθρώπου. Η ματιά του αφηγητή βγάζει στην επιφάνεια το ανθρώπινο στοιχείο, όπως αυτό εκδηλώνεται καθημερινά. Η ψυχογραφική διείσδυση και η κοινωνική καταγραφή περισσότερο διαπιστωτικές παρά κριτικές, καταλήγουν σε μια ανθρωπολογική διερεύνηση που γοητεύει τον αναγνώστη με την αμεσότητα και την απλότητα του αφηγηματικού λόγου.


Χαρακτήρες

Τα θέματα του έργου ντύνονται με τα γήινα, απτά, καθημερινά πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Η Μυρσίνη, η Αγγέλα, η Μάρω, η Ερατώ, η Λένη, η Γιαννούλα, η Μιράντα, ο Μηνάς, ο Θεόφιλος, ο Φίλιππος, ο Στρατής, η οικογένεια Αποστολίδη, συνιστούν τις μεγάλες και μικρές γραμμές ζωής του έργου. Από την αρχή ως το τέλος κυριαρχεί η Μυρσίνη. Με κάποιον τρόπο όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα συνδέονται με τη Μυρσίνη δένονται με χαλαρούς έως ισχυρότατους δεσμούς ζωής, αλλά συγχρόνως το κάθε πρόσωπο έχει τον ορατό μικρόκοσμο του, τη δική του ζωή.
 Μπορούμε να κατατάξουμε τα πρόσωπα κοινωνικά, ηθικά, από άποψη φύλου. Στο σύνολο μας δίνουν την ίδια την κοινωνία μας. Η κοινωνική διαστρωμάτωση ακολουθείται από διαφορετική ηθική ομαδοποίηση προσώπων. Υπάρχουν οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Οι θετικοί και οι αρνητικοί τύποι όμως διαπερνούν κάθετα την κοινωνική διαστρωμάτωση. Έτσι ο έντιμος κ. Αποστολίδης, πλούσιος, «συνομιλεί» ως χαρακτήρα τον ανέντιμο Μηνά που ανήκουν στην ίδια τάξη. Η σεμνή και αθώα Μυρσίνη, φτωχή προσφυγοπούλα «συνομιλεί» με τη Λένη, πόρνη στο επάγγελμα, φτωχή πρόσφυγας και αυτή. Οι δυναμικές θετικές παρουσίες της Μάρως και της Αγγέλας, υπηρέτριες, «συνομιλούν» με τη δυναμική και θετική παρουσία της Μιράντας, της πλούσιας κας Αποστολίδη. Φαίνεται καθαρά η εσωτερική ισορροπία του έργου και η επικέντρωση του στο ζήτημα των προσωπικών αξιών στο πλαίσιο του αγώνα για επιβίωση.
 Κυρίαρχο πρόσωπο σε σχέση με τα υπόλοιπα η Μυρσίνη. Γοητεύει όχι με τη δύναμή της αλλά με την αδυναμία της. Χρειάζεται τη Μάρω, την Αγγέλα, την Ερατώ για να ζήσει. Και το δέχεται. Δεν είναι η φεμινίστρια, ο επαναστατικός άνθρωπος. Μια αδύναμη γυναίκα που ακριβώς αντλεί τη δύναμη της από την αδυναμία της. Κάνει πράγματα, γιατί τα πιστεύει και γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν προδίδει τη ζωή, αλλά δε βγαίνει και μπροστά. έχει τη δύναμη να ακολουθήσει, έχει τη δύναμη να δεχτεί την αδυναμία της και να κινηθεί στα όρια της. Έτσι η Μυρσίνη συνθέτει αντιθέσεις, ρήξεις, κρυφά και ένοχα μυστικά με ειλικρίνεια και αθωότητα. Βιώνει την τραγικότητα της καθημερινής ζωής προσπαθώντας να βρει τις ισορροπίες της, όχι έξω από τα δεδομένα αλλά μέσα σε αυτά. Μια κορύφωση στην προσωπική της ζωή είναι αφορμή να δούμε  πώς πορεύεται στη ζωή της.
 Το θαύμα του έρωτα και η οδύνη της εξαπάτησης συναντιούνται στην εγκυμοσύνη της Μυρσίνης η οποία μετεωρίζεται σχεδόν εφιαλτικά ανάμεσα στην αθωότητα του έσω κόσμου της και στην προδοσία του Μηνά. Και όλα αυτά στην τυραννική αντίθεση ανάμεσα στις μνήμες της ανέμελης ζωής στη Σμύρνη και της δύσκολης ζωής της προσφυγοπούλας στην Αθήνα.
 Η Μυρσίνη φέρνει τα σημάδια της καταστροφής και του χαμένου παραδείσου, συγχρόνως έχει τη δύναμη να μεταστρέψει την καταστροφή σε ανάγκη δημιουργίας, εργάζεται και ερωτεύεται, εξαπατάται και προδίδεται, ωριμάζει και βρίσκει λύσεις στα αδιέξοδα, ελπίζει, επιμένει να ζει γνωρίζοντας πια το βάθος του καλού και του κακού.
 Μέσα από τη ζωή της Μυρσίνης παρακολουθούμε πώς πορεύεται η απλή καθημερινή γυναίκα, παρακολουθούμε τον αγώνα και την αγωνία της να ζήσει, να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια της, να μεταστρέψει την αδυναμία σε δύναμη, να βρει την ελευθερία της στο δεσμευτικό κοινωνικό πλαίσιο που διέπεται από τυπικά σχήματα ηθικής .
 Η Μυρσίνη είναι ο άνθρωπος, η κοινωνία, ο κόσμος στην τραγική ασημότητά τους.
 Με την Μυρσίνη ο συγγραφέας καταγράφει την ιστορία από κάτω. Η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων παρουσιάζεται, φαινομενικά μόνο ξεκομμένη από σπουδαία γεγονότα, ουσιαστικά όμως προσδιορισμένη από αυτά, ίσως και καθορισμένη, καθώς μια λέξη, φράση, απόφαση πολιτική καθορίζει οριστικά και ανεπανάληπτα, χωρίς γυρισμό τη ζωή του καθημερινού ανθρώπου, της Μυρσίνης, της Αγγέλας, της Δάφνης.
 Από κει και πέρα στην περιπλάνηση  του ο άνθρωπος, η Μυρσίνη στο έργο, πορεύεται με βλέμμα ανήσυχο και αγωνιώδες. Βλέμμα που ο ίδιος ο αγώνας το βάφει με όλα τα χρώματα. Σαν το βλέμμα της Μυρσίνης, που βάφτηκε με όλα τα χρώματα της ζωής: από το μαύρο της αβύσσου και του χαμού στα οριακά αδιέξοδα της ζωής της ως τα πιο φωτεινά της ελπίδας, της ζωής και της αγάπης στα οποία παραδόθηκε άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα.
 Αυτό το βλέμμα λοιπόν, με τα χιλιάδες χρώματα, είναι το δικό μας βλέμμα και ευχαριστούμε τον Βασίλη Μόσχη που μας το παραδίδει με τη μαεστρία ταλαντούχου ζωγράφου και του γοητευτικού παραμυθά.
Πηνελόπη  Τζιώκα

 Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων

 Διδάκτωρ Φιλοσοφίας 



Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Το "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." στο ATHENS VOICE!

Δώρα για το μυαλό | www.athensvoice.gr


 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΩΜΑΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ, Βασίλης Μόσχης, Θερμαϊκός
Διωγμένη από τη Σμύρνη, η Μυρσίνη θα γνωρίσει το μεγάλο έρωτα στην Αθήνα του Μεσοπολέμου και στη Θεσ/νίκη. Όμως στη δεκαετία του ’50, στον Πόρο, η μοίρα θα αρχίσει να ξεδιπλώνει τα κρυμμένα μυστικά. Ένα ερωτικό, ρομαντικό μυθιστόρημα.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης



Άντε, του χρόνου πάλι!
Έτσι είναι αυτά, ετήσια. Κάθε χρόνο κάνουν τον κύκλο τους και εμφανίζονται πάλι από την αρχή. Πώς λέμε ετήσιος χορός των απανταχού… τάδε! Πώς λέμε ετήσια έκθεση πεπραγμένων και τελεσθέντων υπέρ …βάλτε ό,τι θέτε! Όλο και κάτι θα κάτσει. Αν όχι όλα, κάτι τέλος πάντων θα δέσει.
Διότι μια πλήρη και ξεκάθαρη εικόνα δεν έχουμε. Έχει παράσιτα, θολή εικόνα και έτσι δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα. Βλέπεις μόνο, μια στρατιά ευρώ, μια παράλληλη περιπλάνηση ακινήτων από την μια μεριά της χώρας στην άλλη, άντε και κάτι ολίγα στην αλλοδαπή …και αυτό είναι όλο.
Διότι όταν έχεις χαμηλό άι κιου δεν μπορείς να τα καταλάβεις όλα αυτά. Χάνεσαι, διότι όλα αυτά σε βάζουν και σκέφτεσαι. Και μπορείς να σκεφτείς; Δεν μπορείς. Διότι δε σε κόφτει. Πώς να αντιληφθείς τι γίνεται τριγύρω σου;
Και αναρωτιέσαι! Βρε, μπας και είμαι βλάκας; Βρε, μπας και είμαι λίγο ηλίθιος; Και κοιτάς το βιβλιάριο σου, μπας και δεν το έχεις θεωρημένο. Διότι, όσο να ‘ναι, αρχίζεις και πιστεύεις ότι …πού θα πάει; Θα τον χρειαστείς! Το γιατρό, ντε!
Πόσοι δεν είναι αυτοί που αναρωτιούνται μετά την πρώτη έκπληξη του πακτωλού, αν τα αστράκια πηγαινοέρχονται μια από εδώ, μια από εκεί!  Στην αρχή σου  ‘ρχεται μια ανάποδη κατακέφαλα και μόλις αρχίζεις και συνέρχεσαι αρχίζεις να σκέφτεσαι. Και εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.
Διότι υπάρχει μια τεράστια απόσταση μεταξύ του “έσχες” και του “πόθεν”. Και άντε να τρέξεις, να δεις το ένα, να πας στο άλλο και τούμπαλιν! Ε! δεν είναι ζωή αυτή με τόσο τρέξιμο! Ποιος θα μας κάνει τον Βέγγο; Διότι έχουμε όλα τα άλλα, να αρχίσουμε να τρέχουμε και έξτρα; Θα πέσουμε!
Κάπου δεν βγαίνει το “πόθεν”! Ίσως θέλει υψηλά μαθηματικά, προχωρημένα οικονομικά και όσο να πεις το ρετιρέ είναι ακατοίκητο. Δεν βγάζεις άκρη. Αλλά δεν πρέπει να βγάλουμε μια άκρη; Να αντιληφθούμε και εμείς οι πληβείοι περί των οικονομικών;
Μετεξεταστέοι θα μείνουμε;
Στο νηπιαγωγείο μια ζωή;

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Το "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." βρίσκεται παντού!


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης





Είναι ένα μυστήριο που χάνεται στο βάθος του λυκόφωτος!
Χαμένο, να παραδέρνει μόνο του, που όσο πάμε να το πλησιάσουμε αυτό εξαφανίζεται. Και τρέχουμε και εμείς από πίσω του μπας και το δούμε, μπας και το ανακαλύψουμε, να το αναλύσουμε στα εξ ων συνετέθη!
Γρίφος απλησίαστος και αγέλαστος. Λύκε, λύκε είσαι εδώ; Πουθενά ο λύκος! Ένα κρυφτούλι μας παίζει και δεν τον βλέπουμε στο πρόσωπο. Το μυστήριο άφαντο. Το μυστήριο άλυτο. Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Μια σιωπή ανησυχητική διαπερνά τη ραχοκοκαλιά των κατοίκων της άνω και της κάτω ραχούλας. Αλλά ουδείς μπαίνει στον κόπο να μας πει το γιατί.
Και αυτό το γιατί είναι ένα άλυτο και σχιζοφρενές κουίζ για ευφυείς λύτες. Και όποιος το λύσει θα κερδίσει, τι θα κερδίσει… τι θα κερδίσει… Μια εβδομάδα σε πολυτελές ξενοδοχείο σε οποιαδήποτε ακρογιαλιά της ελληνικής επικράτειας… Τέλος πάντων… Ας το πούμε κι έτσι! Και μπόνους ένα βιβλιάριο… σπουδών; Όχι…, καταθέσεων, κατά προτίμηση σε αλλοδαπή τράπεζα του εξωτερικού, κατά προτίμηση μεσογειακή – καμιά σχέση με τη Μεσόγειο! Και αυτό γιατί, επειδή όπως ψιθυρίζεται η στάθμη της θάλασσας με τον καιρό θα ανέβει, οπότε ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα γίνουν λούτσα οι καταθέσεις μας και θα γίνουν ένα με την άμμο; Και άντε μετά να τρέχεις να βρίσκεις πλυντήρια και σιδερωτήρια να τα κάνεις καινούρια. Για τέτοια είμαστε;
Τσιγαριζόμαστε, σιγοβράζουμε, ψηνόμαστε και αγκομαχούμε. Όλα τα …καλά της μοίρας πάνω μας. Και ως φαίνεται μας αρέσει. Αλλά αδυνατούμε να χωνέψουμε γιατί ακόμη αδιαφορούμε για τις αξιώσεις μας περί των γερμανικών αποζημιώσεων. Και αυτό εδώ και χρόνια, εδώ και δεκαετίες. Σε λίγο κοντεύουμε να κλείσουμε αιώνα. Μέχρι να βρεθούμε στο σημείο να μας πούνε, πάνε αυτά, ξεχάστε τα! Περσινά ξινά σταφύλια!
Άλλες χώρες πήραν τις αποζημιώσεις τους, τις έφαγαν κιόλας και εμείς ακόμη εκεί. Κυκλοφορεί το σενάριο ότι υπάρχουν μυστικές συμφωνίες αλλά αυτά μέχρι στιγμής είναι λόγια του αέρα. Τίποτα σίγουρο! Και τίποτα ξεκάθαρο. Ένα θολό τοπίο.
Και με μας τι γίνεται; Εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε; Μήπως είμαστε υπεράνω χρημάτων; Ή μήπως δεν έχει η Γερμανία να μας τα δώσει; Και είναι και πάμπολλα!
Χώρια που τους έχουμε και πάνω από το κεφάλι μας και πάλι. Και μας αρμέγουν κανονικά. Διότι, όσο να πεις, σαν χώρα είμαστε μια καλή αγορά για τα προϊόντα τους! Ας μην καθίσουμε να τα απαριθμήσουμε. Γνωστές οι μάρκες που κυκλοφορούν εδώ και δεκαετίες και …ταλανίζουν από βουλευτές μέχρι και πληβείους!
Όχι τίποτα άλλο, δηλαδή, αλλά αγκομαχούν κιόλας που μας δανείζουν και μας έχουν δέσει χειροπόδαρα. Σε λίγο όχι μόνο δεν θα μπορούμε να κουνηθούμε αλλά ούτε ανάσα να βγάλουμε. Διότι θα μας βάλουν και ένα μαντήλι βαθιά στο στόμα για να μην βγάζουμε άχνα! Τι θα απογίνουμε, όμως, δεμένοι χειροπόδαρα και ένα ερμητικά κλειστό στόμα;
Πώς θα χαρούμε τις καταθέσεις μας στην αλλοδαπή;

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Εμπρός στο δρόμο που χαράζει ο Δεκέμβρης!
Όλοι οι δρόμοι της ανάτασης οδηγούν στην Κυριακή. Χαμόγελο, χαμόγελο και πάλι χαμόγελο! Δεν θα το βάλουμε κάτω. Στο κάτω κάτω της γραφής και της παραγραφής δεν είναι στο χέρι κανενός να μας διαλύσει. Να μας πετάξει σα στυμμένες λεμονόκουπες στο καλάθι των αχρήστων.
Εμπρός στο δρόμο που χαράζει ο Δεκέμβρης. Με ζωντάνια και ανεμελιά! Τίποτα δεν θα κερδίσουμε αν το βάλουμε κάτω. Αντίθετα, θα χειροτερέψει η διάθεσή μας. Και αυτό πλέον είναι ό,τι μας έχει απομείνει. Ό,τι τέλος πάντων μας έχουν επιτρέψει να έχουμε. Είναι η μόνη μας περιουσία και δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας την αρπάξουν και αυτή!
Και δεν είναι ανάγκη να γιορτάσουμε σύμφωνα με τους τρόπους και τις μεθόδους των τελευταίων δεκαετιών που αποδείχτηκε σφόδρα ότι δεν ταιριάζει στο DNA μας!
Σε μια ελληνική γιορτινή ατμόσφαιρα αυτό που μετράει είναι η καλή παρέα, το αμείωτο κέφι, που δόξα τω Θεώ, είναι πλουσιοπάροχα δοσμένα στην ελληνική πραγματικότητα.
Φτάνει ένα μπουκάλι κρασί, άντε δύο, μπόλικοι ελληνικοί μεζέδες και άφθονο ελληνικό κέφι. Όχι, να μην τους κάνουμε το κέφι ότι το βάλαμε κάτω. Θα την πηδήξουμε την μπάρα και θα τους αφήσουμε όλους άφωνους. Θα βγούμε πρωταθλητές και θα τους αφήσουμε να ζήσουν το δικό τους παραμύθι.
Έτσι κι αλλιώς η σκοτεινή εποχή της κρίσης γιορτάζει σε όλη την Ευρώπη. Κι ας μην ακούμε τις σειρήνες και τα παπαγαλάκια όπως άλλοτε για να τους ακολουθήσουμε. Ας ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο για να βγούμε στο ξέφωτο. Επειδή κάποτε θα βγούμε. Δεν ξέρουμε πότε, αλλά θα βγούμε.
Αυτός ο τόπος έχει περάσει πολλά. Και θα είναι μεγάλο κέρδος μας αν επιτέλους μάθουμε ιστορία για να μπορούμε να την κατευθύνουμε όπως θέλουμε εμείς. Για να βγαίνουμε πάντα καθαροί και όσο το δυνατόν περισσότερο αλώβητοι από την καταιγίδα!
Και ας κοιτάξουμε μπροστά! 

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Το "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." βρίσκεται παντού!


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Μην παραπονιέστε!
Είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας. Διότι πού να βρεις διακόσιες και τριακόσιες χιλιάδες ευρώ φρέσκα, ζωντανά και σπαρταριστά; Μη σου πω και κάνα δυο εκατομμύρια ευρώ! Πού να τα βρεις τέτοια ποσά; Βρίσκονται τη σήμερον ημέρα;
Πού να τα βρεις να τα δώσεις στην εφορία; Γι αυτό σας λέω είμαστε τυχεροί. Διότι η εφορία δεν τα ζητάει από εμάς. Οπότε έχουμε ήσυχο το κεφαλάκι μας. Θα κοιμηθούμε ήσυχοι και ήρεμοι και απόψε. Για αύριο έχει ο Θεός! Πάλι θα τα κουτσοβολέψουμε και θα περιμένουμε την επόμενη, και ούτω καθεξής για να μην ξεχνιόμαστε.
Άσε τα τρεχάματα για τους άλλους να πάνε να τα τακτοποιήσουν. Ευτυχώς μας βοήθησε ο Θεός και δεν έχουμε σκάφη αναψυχής που θα τα είχαμε δηλωμένα σαν επαγγελματικά σκάφη. Τώρα, πώς γίνεται η αναψυχή να δηλώνεται επάγγελμα, αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Διότι μέσα σε είκοσι μέρες η εφορία μάζεψε κοντά πέντε εκατομμύρια ευρώ από ιδιοκτήτες σκάφων αναψυχής που δεν τα δήλωναν στην εφορία και ακολουθούν και άλλοι.  Έτρεξαν, τα βρήκαν οι άνθρωποι και τα έδωσαν. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Διότι όταν σε καλεί η πατρίς πρέπει να τρέξεις. Να συνδράμεις. Να βοηθήσεις.  Όχι μπαγαποντιές και κουραφέξαλα.
Διαφορετικά τα σκάφη θα ήταν δεσμευμένα και χώρια τα πρόστιμα που θα έπεφταν βροχή. Μόνο ένας την περασμένη εβδομάδα κατέβαλε δυο εκατομμύρια ευρώ για το …επαγγελματικό του σκάφος και να το μετατρέψει σε αναψυχής! Σε ρευστό, όχι με πιστωτική και αηδίες. Υπάρχουν τέτοια ποσά ακόμη; Δεν βαριέσαι! Εκτός κι αν είχε τίποτα φίλους και τον βοήθησαν. Διότι, κακά τα ψέματα, οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται. Τι, μόνο στα τραπέζια και στα πανηγύρια;
Το ζουμί της όλης υπόθεσης είναι ότι το κράτος απουσίαζε όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα μας μπήκε το αυγό… και τώρα τρέχουμε. Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι σχεδόν τίποτα δεν λειτουργούσε …συμφώνως τω νόμω! Ένα απέραντο ξέφραγο μποστάνι η Ελλάδα! Και όποιος είχε το μαχαίρι είχε και το καρπούζι. Και όσο να πεις μια δροσερή φέτα καρπούζι σε μια καλοκαιρινή μέρα καύσωνα ήταν ό,τι έπρεπε για το ελληνικό καλοκαίρι! Και αλίμονο, οι καύσωνες στην Ελλάδα είναι πληθωρικοί και διαρκείας!

Τελικά, ρεβεγιόν θα κάνουμε έξω ή στο σπίτι;

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης





Δυο λαλούν και τρεις χορεύουν!
Ή μήπως είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν; Υπάρχει διαφορά αν είναι έτσι ή αλλιώς; Μας ενδιαφέρει αν είναι δυο οι τραγουδιστές και τρεις οι χορευτές ή το ανάποδο; Όπως και να ‘χει, το θέμα είναι ότι αυτοί που χορεύουμε είναι περισσότεροι, σχεδόν όλοι. Σχεδόν όλοι γιατί υπάρχουν και αρκετοί που βρίσκονται πιο πέρα και απλώς παρακολουθούν αμέτοχοι όλο αυτό το …τουρλουμπούκι!
Διότι όλοι είμαστε μεσ’ την καλή χαρά! Καινούρια μέτρα συμφωνήθηκαν διότι στα προηγούμενα κρεμούσαν τα μανίκια και το παντελόνι έπεφτε λίγο μακρύ! Περικοπές για να σουλουπωθεί λίγο και για να μοιάζει το πτώμα περισσότερο με μούμια. Το τι θα απομείνει θα εξακριβωθεί από τη νεκροψία!
Διότι ή πρέπει να επιτύχει η επέμβαση ή ο ασθενής να τεζάρει. Ένα από τα δύο πρέπει να γίνει. Μέχρι στιγμής όλα δείχνουν εδώ και χρόνια – αισίως – ότι οι απανωτές επεμβάσεις δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα για τον ασθενή. Προφανώς οι χειρουργοί επιθυμούν διακαώς το δεύτερο αποτέλεσμα! Αλλά φυσικά δεν το ανακοινώνουν στους χαροκαμένους συγγενείς που ξημεροβραδιάζονται έξω από την εντατική!
Και κάπου μεταξύ εντατικής και χορευτικής πανδαισίας τίποτε δεν έχει αλλάξει στην ψωροκώσταινα. Διότι ουδείς φαίνεται να θέλει να αλλάξει κάτι. Ούτε οι διοικούντες, ούτε οι διοικούμενοι!  Όλα αφήνονται στον έρμο το χρόνο να κατασπαταλήσει τις δυνάμεις του μη ενοχλώντας νοοτροπίες δεκαετιών να παραδώσουν τα όπλα.
Ανενόχλητα τα υπόγεια ρεύματα κυλούν και ζωντανεύουν και συμμετέχουν σε μια κούρσα εκατομμυρίων που απλώς γαργαλούν την φαντασία άλλων αριθμών με λιγότερα μηδενικά. Και η απορία εύλογη. Πάλι εγώ θα πληρώσω; Και ζωντανεύει η μάχη μέσα του …άσε καλύτερα, μια άλλη φορά, δεν περιμένει η χώρα να σωθεί από μένα!
Και από την άλλη, προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω να πεταχτώ και μέχρι την Ελβετία. Έχει γούστο να βρεθώ σε καμιά λίστα και να χαθούν τα ευρουδάκια μου! Κάτι συζητιέται για Βραζιλία μεριά ότι είναι καλύτερη η τοποθέτηση! Θα προλάβω, δεν θα προλάβω; Μέχρι να βγάλει απόφαση και η πώς-τη-λένε για τα προσωπικά δεδομένα!
Τελικά, δεν αποφασίσαμε ακόμη, γαλοπούλα γεμιστή ή χοιρινό με σέλινο;

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης





Συμφωνούμε και επαυξάνουμε!
Πού ‘ντο, όμως; Με το κιάλι, και ούτε καν φαίνεται. Τίποτα στον ορίζοντα. Ένα απέραντο μαύρο σκοτάδι. Οπότε τι να δεις; Τα όνειρα θερινής νυκτός σε ένα μακρύ παγερό χειμώνα; Τζάμπα και το κιάλι που αγοράσαμε και αποδείχτηκε άχρηστο. Διότι αν δεν έχεις να δεις κάτι, τι να δεις; Αφού δεν υπάρχει, ό,τι και να κάνεις δεν πρόκειται να το δεις στον αιώνα τον άπαντα!
Διότι σου λέει, χρειάζεται χρήμα η αγορά για να κινηθεί. Χωρίς αυτό, ούτε πουλί πετούμενο δεν κυκλοφορεί. Όλα πιάνουν τις γωνιές και με την πλάτη στον τοίχο. Πού ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά; Δεν είμαστε για τέτοια. Πρέπει να φυλάμε το τομάρι μας!
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι αν δεν υπάρχει χρήμα η αγορά δεν κινείται. Κάθεται αμέτοχη και ακίνητη να βλέπει να παρελαύνουν από μπροστά της, με βήμα καμαρωτό και ψηλά το κεφάλι, τα έξοδα επιδεικνύοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα! Το μόνο που κινείται είναι η παρέλαση των εξόδων χαρωπή και ευπροσήγορη!
Τι τους φέραμε τους από μηχανής θεούς να φτιάξουν τα οικονομικά μας; Μάλλον για να κάνουν την πρακτική τους εξάσκηση ήρθαν εδώ. Πού να πάμε, πού να πάμε; Είδαν φως ανοικτό και μπήκαν. Βρήκαν και την πόρτα ξεκλείδωτη και μπούκαραν. Είδαν και το τραπέζι στρωμένο και το έριξαν στο φαγοπότι. Άντε μετά να μείνει και κανένα κοκαλάκι και για μας. Ούτε καν και αυτό της νυχτερίδας.
Και τους πληρώνουμε και από πάνω! Εδώ και τέσσερα χρόνια πήραμε τον κατήφορο και τελευταία στιγμή αρχίσαμε να τρέχουμε …ανάποδα! Αλλά πόσο να προλάβουμε; Ούτε καν βήμα σημειωτόν! Ο ένας πιάνεται από τον άλλον μπας και γίνει τίποτα και σωθούμε αλλά πόσο να αντέξει η αλυσίδα; Πρέπει να πέσει χρήμα και όχι ευχές!
Και να πέσουμε στη θάλασσα πάει στα κομμάτια! Ένα κολύμπι ξέρουμε να το κάνουμε. Τι σόι θαλασσινή χώρα είμαστε; Τι στα κομμάτια μάθαμε τόσα χρόνια; Να κολυμπάμε μέχρι να δούμε στο βάθος του ορίζοντα τις ακόμα καλύτερες μέρες!
Μην πέσουμε, όμως, σε τίποτα βράχια γιατί αλίμονο μας. Πού να βρούμε τόσες εντατικές να βρούμε την υγειά μας; Διότι αν δεν υπάρχει χρήμα στην αγορά δεν θα έχει και η εντατική! Έτσι πάει κι αυτό, αλυσίδα!
Τελικά, κουραμπιέδες θα αγοράσουμε έτοιμους ή θα τους φτιάξουμε στο σπίτι;

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης



Πρέπει να έχουμε χαμηλό …άι κιου!
Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πόσο καιρό έχουμε που τραβολογιόμαστε με την Τρόικα; Πόσο κρατάει αυτός ο ανομολόγητος έρωτας; Μήνες, μπόλικοι μήνες. Ε! Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει αν τα μέτρα τα προτείνουν οι Τροϊκανοί ή είναι …εντοπίας παραγωγής.
Διότι θα ακούσουμε και τα δυο, ότι εμείς δεν σχεδιάζουμε μέτρα, απλώς δίνουμε …συμβουλές και από την άλλη εμείς δεν εφαρμόζουμε δικά μας μέτρα, κάνουμε ό,τι μας παραγγέλνει η τρόικα.
ΟΙ Τροϊκανοί δεν λένε δηλαδή θα κόψετε εκείνο, θα μακρύνετε το άλλο, θα κοντύνετε τα μανίκια, θα τρυπήστε κι άλλο το ζωνάρι; Τι λένε δηλαδή; Κόψτε το λαιμό σας και αντέστε στο καλό; Δεν χαρτογραφούν δηλαδή τα μέτρα; Ένα …πατρόν δεν χρειάζεται δηλαδή για να έχουν ένα μπούσουλα, κάτι τέλος πάντων για να ξέρουμε που βρισκόμαστε;
Σήμερα, για παράδειγμα, ακούστηκε κάτι και για τον ιδιωτικό τομέα που διαψεύστηκε αυτοστιγμεί στους τίτλους αλλά το κείμενο έδινε και ένα παραθυράκι για την ειλικρίνεια του πράγματος.
Πώς είναι, όταν σου δίνω την πρώτη σφαλιάρα και μετά σε κοιτάω ερευνητικά στα μάτια; Και ανάλογα με την αντίδραση, μετά σταματώ ή συνεχίζω τη …βροχόπτωση και αρχίζουν και πέφτουν σύννεφο οι σφαλιάρες.  Ούτε ο Τζανετάκος τέτοια …τύχη!
Μάλλον δεν λέει να τρέχουμε από ειδήσεις σε ειδήσεις και από κανάλι σε κανάλι διότι όλο αυτό το …τρέξιμο μπλοκάρει τη σωστή λειτουργία του εγκεφάλου. Και δεν είναι ό,τι το καλύτερο αυτή τη στιγμή, να τον χάσουμε κι αυτόν. Αλίμονό μας!
Θα μου πεις, και που τον έχουμε σώο και αβλαβή – προς το παρόν – τι καταλάβαμε; Τον χρησιμοποιούμε; Νομίζουμε ότι τον χρησιμοποιούμε! Έτσι για να διασκεδάσουμε την καθημερινή μας ανάσα! Και τελικά από τη μεγάλη αδράνεια πέφτουν και οι μετρήσεις. Και να το αποτέλεσμα. Δεν μπορείς να καταλάβεις και πολλά πράγματα.
Σαν υπνωτισμένος πας και γυροφέρνεις τις άδειες σου τσέπες από γκισέ σε γκισέ, παίρνεις την απόδειξή σου και χαμογελάς ευχαριστημένος που κατάφερες να επιβιώσεις και αυτή την ημέρα. Διότι έτσι είναι. Από μέρα σε μέρα το πάμε!
Τελικά, μελομακάρονα θα αγοράσουμε έτοιμα ή θα τα φτιάξουμε στο σπίτι;

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης





Να κάνουμε και εμείς αγωγές!
Εμπρός, όλοι μαζί! Για χαμένες αποδοχές, για ηθική ικανοποίηση, για χαμένα όνειρα, για τα καμένα καυσόξυλα που θα καταναλώσουμε. Να ζητήσουμε πίσω τις κρατήσεις από τα ασφαλιστικά ταμεία, για τις χαμένες συντάξεις που έγιναν ρετάλια και ξέφτια στα ανεμοδαρμένα ύψη της πατρίδας.
Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι πατρίδα; Είναι τα βουνά και οι κάμποι, τα λαγκάδια και οι πλαγιές, οι θάλασσες και τα ποτάμια; Τι από όλα αυτά είναι η πατρίδα; Τι από όλα αυτά θα απομείνει για να λέμε ότι έχουμε πατρίδα;
Αλλά από πού θα τα πάρουμε πίσω; Ποιος θα μας τα δώσει; Ένα κουρελιασμένο περιβόλι από ανεμοστρόβιλους τι καρπούς μπορεί να δώσει; Με τι καρδιά να ζητήσουμε πίσω τα χαμένα μας όνειρα όταν το σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτο και αφυδατωμένο;
Και πώς να ζητήσουμε αναδρομικά τις αποζημιώσεις μας, όταν σε λασπωμένους δρόμους αδυνατεί να φεγγίσει η ανάσα πεινασμένων ψυχών, καθώς σκαλίζει σκουπίδια για να βρει ίσως εκεί λίγο ξεχασμένο οξυγόνο;
Γιατί και αυτό λοξοδρόμησε. Πάνω από τη χώρα λαμπυρίζει η μυρωδιά του καμένου ξύλου, θυμίζοντας παλιές και αλήστου μνήμης εποχές όταν χανόταν η χώρα από τη λαίλαπα των πυρκαγιών. Μια χειμωνιάτικη τώρα πυρκαγιά καίει μόνιμα το σήμερα. Και παρασέρνει μαζί της ό,τι βρεθεί μπροστά της. Σμπαραλιάζει ό,τι προσπαθεί να αντισταθεί. Και το εξαθλιώνει.
Σκέψεις, ενέργειες, αποφάσεις, διεκδικήσεις. Ένας ακήρυχτος πόλεμος επιβίωσης που προσπαθεί να γελάσει και να κοροϊδέψει εχθρούς και φίλους. Η λυσσαλέα αγωνία για την επιβίωση σπάει φραγμούς και ποδοπατάει μέχρι συνθλίψεως ό,τι - αλίμονο – γυρεύει τη δικαίωσή του. Είναι αυτό που θα κάνει την Ιστορία να επιστρέψει πίσω.
Επειδή στην τελική πτώση δεν θα υπάρχει νικητής. Όλοι θα είναι ηττημένοι και χαμένοι. Και μέσα στα αποκαΐδια θα προσπαθήσουν και πάλι να βρουν τους χαμένους τους δρόμους, τα ανύπαρκτα ιδανικά που χάθηκαν σε σκέψεις νεοπλουτισμού και μιας κολασμένης ευμάρειας.
Η οικονομική κρίση ήταν η ευκαιρία για να φανεί γυμνός ο βασιλιάς και να υποχρεωθούμε να τον περιγελάσουμε. Να τον σύρουμε από γειτονιά σε γειτονιά και να τον χλευάσουμε.
Επειδή αδυνατούμε να χλευάσουμε τη δική μας γύμνια και να την περιφέρουμε σε κοινή θέα!
Αιδώς Αργείοι!

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης



Ας το καταπιούμε κι αυτό!
Φοβάται ο βρεγμένος τη βροχή; Όχι! Μη σου πω και τις μπόρες. Γίναμε που γίναμε λούτσα. Τι μας πειράζει λίγο νερό παραπάνω; Έτσι κι αλλιώς το μαλλί έχει κάτσει προ πολλού. Γουέτ λουκ μόνιμα! Κάτι είναι κι αυτό. Μειώνουμε τα έξοδα …τριχολογίας. Ούτε κουρέματα, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Για να περισσέψει και κανένα ευρουδάκι για λίγο ψωμάκι.
Λες και είναι όλοι συνεννοημένοι για να μας σπάσουν τον τσαμπουκά. Δεν προλαβαίνουμε να καταπιούμε τη μια προσβολή, να την χωνέψουμε, μας σερβίρεται η επόμενη ολόφρεσκη και αχνιστή. Και όσο να πεις ένα πρόβλημα με το στομάχι θα το έχουμε. Πόσα πια να κατεβάσεις; Στομάχι είναι αυτό; Δεν είναι μύλος μπετόν αρμέ!
Βγήκε και ο ΟΟΣΑ να εξηγήσει γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να μπούμε στον ίσιο δρόμο και παραμένουμε ακόμη στο δρόμο της απωλείας και του εκτροχιασμού. Και αρχίζει τον εξάψαλμο, με ευγενικό τρόπο φυσικά, και ξεσκεπάζει όλον τον οργανωμένο μηχανισμό διοίκησης της ψωροκώσταινας.
Περσινά ξινά σταφύλια! Τα ξέρουμε, τα ξέρουμε! Κάτι καινούριο να μας πείτε. Αφού ή όλη κατάσταση εκεί ανδρώθηκε και μεγαλούργησε. Στην πλήρη απουσία οργάνωσης, πραγματικής οργάνωσης και όχι μεγαλόπνοων θεωρητικών σχεδίων …επί χάρτου. Διότι είναι αποδειγμένο πλέον ότι στη χώρα οι νόμοι, οι εγκύκλιοι και τα λοιπά συναφή υπάρχουν για να μην ισχύουν ή να ισχύουν μεν, αλλά επιλεκτικά!
Φυσικά η έκθεση δεν αναφέρεται στην τρέχουσα κυβέρνηση Παπαδήμου η οποία κάνει τα νηπιακά της βήματα ακόμη. Αλλά και πόσο θα προλάβει να μεγαλώσει για να σταθεροποιήσει τα βήματά της;
Αναφέρεται στις προηγούμενες κυβερνήσεις ετών του παρελθόντος. Και με λίγα λόγια μας λέει ότι τόσα χρόνια ήσασταν …φτερό στον άνεμο! Μια στο καρφί και μια στο πέταλο τα παρακάτω σταχυολογήματα!
…«Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κεντρικές βάσεις δεδομένων στοιχείων, αλλά και όταν με κάποιον τρόπο κάποια δεδομένα είναι διαθέσιμα, δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει επεξεργασία των πληροφοριών που προκύπτουν από τα δεδομένα αυτά»…
…«Τα 14 ελληνικά υπουργεία της ελληνικής κυβέρνησης στερούνται βάσεων δεδομένων, γνώσης για να επεξεργαστούν τα δεδομένα αυτά, οργάνωσης για να εκμεταλλευθούν τα ευρήματα από την επεξεργασία των δεδομένων, ενώ στερούνται και από την απαραίτητη μεταξύ τους συνεργασία»…
…«Ο έλληνας υπουργός συναντά τα ανώτατα στελέχη του υπουργείου του μόνο δύο φορές ετησίως, ενώ στη Βρετανία ή στη Γαλλία ανάλογες συναντήσεις λαμβάνουν χώρα κάθε εβδομάδα... Επίσης τα υψηλόβαθμα στελέχη έχουν ελάχιστες επαφές με τους συναδέλφους τους σε άλλες υπηρεσίες του υπουργείου ή ακόμη και με στελέχη που εργάζονται στο ίδιο γραφείο μ' αυτά»…
…«η Κεντρική Διοίκηση δεν διαθέτει τα πρακτικά εργαλεία, την κουλτούρα και την ικανότητα να σχεδιάσει, να εκτελέσει και να ελέγξει την εφαρμογή παραγωγικών πολιτικών»…
Φτάνει, όχι άλλο…
Θέλουμε και λίγο χώρο για κουραμπιέδες!

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης






Γιατί δε μας το λένε;
Το γυροφέρνουν από εδώ, το γυροφέρνουν από εκεί. Γύρω, γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης! Δηλαδή εμείς. Εμείς είμαστε ο Μανώλης. Οι άλλοι είναι γύρω γύρω. Οπότε όταν είσαι στη μέση μια αντράλα την παθαίνεις. Ένας ντουβρουτζάς σου ‘ρχεται κατακέφαλα. Και άντε μετά να προλάβεις να πάρεις τα χάπια σου για να έρθεις στα ίσα σου. Προλαβαίνεις; Δεν προλαβαίνεις.
Όταν σε γυρίζουν και βρίσκεσαι στη μέση μιας σκοτοδίνης και ζαλάδας τι να καταλάβεις; Αυτό που καταλαβαίνεις μόνο είναι οι κατραπακιές που πέφτουν βροχή πάνω σου και άντε μετά να σωθείς. Διότι κατά τη διάρκεια του πειράματος δεν δικαιούσαι να ομιλείς, ούτε και να ακούς! Συμμετέχεις, άβουλο ον, σε μια διαδικασία που η ανυπακοή είναι θανατηφόρο αδίκημα. Οπότε…;
Γι αυτό λοιπόν, πείτε το μας, να το ξέρουμε. Αυτή η μέθοδος είναι καταθλιπτική και ψυχοφθόρα. Κάντε μια ενημέρωση σωστή. Πείτε την αλήθεια και εμείς θα το καταλάβουμε. Διότι το μαρτύριο της σταγόνας έχει εξαντλήσει όλα μας τα ηρεμιστικά. Και όπως ασφαλώς γνωρίζετε δεν είναι καιρός για περαιτέρω έξοδα!
Θα εξαντλήσουμε όλη μας την συμπάθεια και την  κατανόηση και θα το αποφασίσουμε. Αλλά μια κι έξω. Όχι λίγο λίγο. Έχει καταντήσει πλέον κουραστικό και τα νεύρα μας απλωμένα στο μπουγαδόσχοινο. Τόσο καλά…
Διότι όταν βγαίνει ο φίλος μας ο Νικόλας και μας λέει ότι η ΕΕ κινδυνεύει να “εκραγεί” χωρίς τη γαλλογερμανική συμφωνία και ότι φιλοδοξία του είναι η επανίδρυση της Ευρώπης τι μας απομένει πλέον να κάνουμε; Να τρέξουμε όλοι στο Ζάλογγο και να πέσουμε από το βράχο της. Όσοι αδυνατούν, λόγω απόστασης, προσφέρεται και η Αραπίτσα για το ίδιο έργο. 
Δεν είναι δυνατόν να αντέξουμε τέτοια ατίμωση. Δεν είπαν ότι εμείς, εμείς και κανείς άλλος, φταίμε για την κατάντια της Ευρώπης; Εμείς δεν ήμασταν που κρατούσαμε ψηλά τα λάβαρα και τις σημαίες της οικονομικής κρίσης;
Γιατί μας τα αλλάζετε τώρα παρακαλώ; Πώς θα αντέξουμε τέτοια ατίμωση; Πώς θα μας αντιμετωπίσει  η Ιστορία όταν αύριο μεθαύριο τα εγγόνια μας θα την μελετούν και θα ανακαλύψουν τη μεγάλη σκευωρία σε βάρος μας;
Αν είστε άντρες, λοιπόν, αποφασίστε σωστά! Δεν μπορείτε να μας περιπαίζετε έτσι. Η οικονομική κρίση, είναι δική μας, καταδική μας.  Δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό!
Άλλα λέμε το πρωί και άλλα το βραδί;
Νισάφι, πια!

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

ΕΥΠΩΛΗΤΑ - BESTSELLERS | ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΦΛΩΡΑΣ | ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2011

Ευπώλητα - Bestsellers στα Βιβλιοπωλεία Φλωράς για το μήνα Νοέμβριο 2011

1. ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ, Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της… (Θερμαϊκός)
2. Χρύσα Δημουλίδου, Ο λύκος της μοναξιάς (Ψυχογιός)
3. Victoria Hislop, Το νήμα (Διόπτρα)
4. Δημήτρης Αλεξίου, Πικρά κεράσια (Διόπτρα)
5. Paulo Coelho, Άλεφ (Λιβάνης)
6. Καίτη Οικονόμου, Το φθινόπωρο της μάγισσας (Ψυχογιός)
7. Ειρένα Ιωαννίδου-Αδαμίδου, Το βαλς της ζωής (Διόπτρα)
8. Πέτρος Μάρκαρης, Περαίωση (Γαβριηλίδης)
9. Δημήτρης Μπουραντάς , Το γράμμα της ελπίδας (Λιβάνης)
10. Ιωάννα Καρυστιάνη, Καιρός σκεπτικός (Καστανιώτης)


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Α! Όλα κι όλα!
Απανωτά τα χτυπήματα. Δεν πρόκειται να μας αφήσουν ήσυχους. Εκεί, να μας έχουν στην τσίτα! Όχι του Ταρζάν, την άλλη! Πρέπει να μας έχουν κολλημένους στον τοίχο, να τρέμουμε σαν ψάρια και να απορούμε, τώρα θα συμβεί ή μετά;
Δεν πρόλαβαν να κλείσουν τα μικρόφωνα της Αγγέλας και του Νικολά – χρόνια πολλά, βρε, για χτες, πολύχρονος – και νάσου ο πρόεδρος της Κομισιόν σε ολόφρεσκη συνέντευξη να δηλώνει και να λέει!
Με απλά λόγια το δήλωσε ευθέως. Κοιτάξτε Ελληναράδες, αν δεν εφαρμόσετε και δεν τηρήσετε τις δεσμεύσεις σας, αγοράστε καλαματιανά μαντήλια και βρείτε θέσεις σε σταθμό. Και όχι συγκινήσεις! Το τρένο του ευρώ το χάνετε!
Βασικά δεν ξέρουμε και ποιες είναι οι δεσμεύσεις που πρέπει να τηρήσουμε. Ποιος τις ξέρει από όλους εμάς; Δεν βλέπω να σηκώνει κανείς το χέρι! Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι πρέπει να δώσουμε, να δώσουμε και να ξαναδώσουμε. Γι αυτό δεν σηκώνει κανείς χέρι; Θα μου πεις λίγο το έχεις να το χάσουμε και αυτό;
Το πέταξε κι αυτός το καρφάκι του ότι είμαστε μοναδική περίπτωση και δεν πρόκειται να ξαναγίνει αυτό σε άλλη χώρα που θα βρεθεί στη θέση της Ελλάδας! Θα είναι πιο αυστηροί. Τι λέγαμε χτες; Είμαστε τα ινδικά χοιρίδια της ιστορίας. Πάλι μέσα στις εξαιρέσεις είμαστε. Πάλι γράφουμε ιστορία. Ως πότε πια;
Πάντως αυτό που γίνεται στη χώρα είναι λίγο …ασαφές! Διότι αν ακούσουμε και τον πάλαι ποτέ κραταιό Χέλμουτ Σμιτ είναι να απορείς με τη γνώμη των άλλων και να πιστεύεις πιο πολύ αυτά που σκέφτεσαι εσύ κι εγώ. Δήλωσε ευθαρσώς ότι τα δικά τους πλεονάσματα υπάρχουν εξαιτίας των ελλειμμάτων των εταίρων μας. Δηλαδή τα ελλείμματά μας γεννήθηκαν σε …βάρος των δικών τους πλεονασμάτων!
Πολλοί έχουν μυωπία σε αυτήν την ήπειρο γιατί έτσι τους συμφέρει. Δεν μπορούν να κοιτάξουν λίγο πίσω και να δουν. Διότι σε αυτή τη χώρα όλο ελλείμματα είμαστε. Είτε από δικό μας φταίξιμο είτε αλλοδαπό. Αλλά και στο τελευταίο συμμετείχαμε και εμείς τις περισσότερες φορές. Και τώρα είναι η εποχή του μαστιγίου!
Καρότο τέλος!

Το "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." βρίσκεται παντού!


Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Πού να τρέξουμε να κρυφτούμε;
Από το αυτί και στο δάσκαλο αν το ξανακάνουμε. Δεν επιτρέπονται ατασθαλίες, υπερχρεώσεις, έξοδα και …μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε! Και πώς θα ζήσουμε χωρίς όλα αυτά; Με τι μάτια θα αντικρύσουμε την κοινωνία; Είναι δυνατόν; Χωρίς μίζες, χωρίς λαδώματα πώς θα κινηθεί η μηχανή; Άσε που θα πρέπει κάθε τόσο και λίγο να ξαραχνιάζουμε τα τραπέζια. Από κάτω, ντε, ό,τι δε φαίνεται. Διότι όλα αυτά θα πάνε για εφεδρεία. Διαφορετικά πέλεκυς θα πέσει και θα χαθούν κεφάλια.
Τουλάχιστον αυτό λέει η θεωρία. Η πράξη θα δείξει και η ιστορία των μελλοντικών γεγονότων. Μέχρι τότε να είμαστε καλά με σώας τας φρένας και θα τα ξαναπούμε!
Τα βρήκαν και κατέληξαν σε συμφωνία οι δυο ηγέτες! Πόσο γαλλογερμανική ή πόσο γερμανογαλλική ήταν η συμφωνία θα σας γελάσω. Μάλλον προς τη δεύτερη κλίνει η παλάντζα …για να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο! Πάντως τα χαμόγελα μπροστά στις κάμερες  είχαν τη γαλλική φινέτσα και τη γερμανική αυστηρή αυτοσυγκράτηση!
Οι ανακοινώσεις σε γενικές γραμμές έδειξαν ότι το ευρώ πρέπει να κρατηθεί αλλά οι …ατασθαλούντες θα πρέπει να πληρώνουν.
Φυσικά εμείς εξαιρούμαστε προς το παρόν και καταταχτήκαμε στις ειδικές περιπτώσεις. Αυτό έλειπε δα, να μην ξεχωρίζαμε. Τι; Μαζί με την πλέμπα θα ήμασταν; Αυτό δεν το ήθελε ούτε ο Θεός! Διότι προς το παρόν έχουν πέσει επάνω μας και μας κάνουν …φετούλες! Για να βλέπουν οι άλλοι και να μαθαίνουν. Διότι πάντα πρέπει να υπάρχουν παραδείγματα προς αποφυγή. Και η …πρακτική εξάσκηση είναι πιο εμπεδωτική! Να!, τους βλέπετε αυτούς; Έτσι θα γίνετε και εσείς αν θέλετε ουζάκια στις παραλίες και μπουζούκια στις εθνικές οδούς!
Οι φωτογραφίες ήταν όλο το απόσταγμα της υπόθεσης γιατί εκτός από τα χαμόγελα είχαν και το δάχτυλο τεντωμένο που λίγο απειλητικό φαινόταν, λίγο καθίστε φρόνιμα φαινόταν, λίγο προσέξτε από εδώ και πέρα, φαινόταν, λίγο να έρθεις με τον κηδεμόνα σου αύριο φαινόταν, λίγο από όλα δηλαδή!
Ολίγη από γκιουβέτσι αργεί;
Διότι οσονούπω θα πέσει πείνα!

Το "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." βρίσκεται παντού!


Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Γιατί έχω αυτήν την αίσθηση;
Σάμπως να κουνάει λίγο το καράβι! Δεν έπιασαν οι δραμαμίνες; Γι αυτό ζαλίζομαι; Δεν ξέρει ποιο δρόμο να πάρει και μια πάει από εδώ και μια από εκεί; Βρε μπας και χάθηκε; Και εμείς νομίζουμε ότι πάμε καλά;
Έχω την αίσθηση ότι το μόνο που κάνουμε είναι πώς θα παίρνουμε τις δόσεις των δανεικών και από εκεί και πέρα έτερον ουδέν! Αυτό είναι το μέλλον μου; Να αναζητώ δανεικά; Και μετά; Τι θα κάνω μετά; Πώς θα τα δώσω πίσω; Με τι; Θα βγάλω στο σφυρί  ό,τι έχω και δεν έχω;
Έχω την αίσθηση ότι έγινε αλλαγή προσώπων για να προετοιμαστούν τα κόμματα για εκλογές. Και για να αρπαχτούν λίγο μεταξύ τους και ενδοοικογενειακώς και με τους γειτόνους! Εν ολίγοις πάλι θα απολαύσουμε θέαμα. Πώς ήταν παλιά …άρτος και θεάματα; Τώρα θα έχουμε μόνο θέαμα. Τον άρτον ξεχάστε τον. Μην είστε πλεονέκτες! Όλα τα θέλετε πιά! Λίγο ποπ κορν και …έξω από την πόρτα!
Έχω την αίσθηση ότι κανείς δεν μας πονάει! Να τα βάλουν κάτω για να δούμε τι θα γίνει. Διαφορετικά θα τα δούμε να γίνονται από μόνα τους. Χωρίς εμάς και για μας! Και όσοι πιστοί …προλάβετε! Διότι  όταν θα γίνει πατείς με πατώ σε, ο καθένας θα πιάνεται από …τα μαλλιά του για να σωθεί!
Έχω την αίσθηση ότι διάγουμε μια κρίσιμη αβεβαιότητα! Ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και δεν ξέρουμε ποιο δρόμο να πάρουμε. Μια κρίση όλοι οι δρόμοι. Κρίση στο ευρώ! Κρίση στο Σκοπιανό με τη σημερινή αναμενόμενη απόφαση. Κρίση εσωτερική, κρίση εξωτερική!
Έχω την αίσθηση ότι ως Έλλην πρέπει να νιώθω περήφανος που βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα. Αλλά και ως Έλλην νιώθω …μπουνταλάς που βρέθηκα μέσα σε αυτόν λόγω της …μυωπίας που με κυνηγάει. Διότι δεν προνόησα να επισκεφτώ εγκαίρως έναν οφθαλμίατρο. Τώρα είναι ίσως αργά, διότι ποιος ξέρει τι ραντεβού θα μου κλείσουν!
Έχω την αίσθηση ότι χάνω τις αισθήσεις μου!

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης




Όλα τα παραμύθια έχουν καλό τέλος!
Προηγείται η ιστορία με δράκους και κακές μάγισσες και αφελείς και αθώους υπηκόους που αβασάνιστα κουβαλούν την ψυχή τους και τη ζωή τους σε ακαλλιέργητα χωράφια, σε ξεραμένα λιβάδια με χαράμι τη ζωή τους, προσπαθώντας να αποφύγουν τις παγίδες και τους κινδύνους που βάζουν στο δρόμο τους τερατόμορφοι δράκοι, άσχημες μάγισσες και άπληστοι βασιλιάδες.
Ο πόνος τους και η έννοιά τους είναι για την όμορφη βασιλοπούλα και το νεαρό πρίγκιπα και το γοητευτικό έρωτά τους. Και γοητεύεται ο απλός χωρικός από τη γεμάτη εμπόδια εκπλήρωση της ερωτικής τους ιστορίας. Και συγκινείται. Και ακολουθούν και αυτοί τη δική τους πορεία μέχρι να εξαντληθεί η αναμονή και η προσμονή για ένα ευτυχισμένο τέλος.
Όλα τα παραμύθια τελειώνουν με το …έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα! Είναι η υπόσχεση που αφήνει το κάθε παραμύθι στον αναγνώστη του για να πιστέψει ότι η ζωή του ακολουθεί άλλους δρόμους, χωρίς δύσκολα μονοπάτια.
Αλλά τα παραμύθια πια δεν είναι όπως τότε. Έχουν μόνο σειρήνες που παγιδεύουν αισθήσεις και συναισθήματα και σε οδηγούν με υπνωτισμένες κινήσεις σε παραμυθένια και ονειρικά λιβάδια. Και αυτά δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός υποσχέσεων που με το πρώτο φως χάνεται, διαλύεται και παραμένει ένα τίποτα.
Χαμένοι οι βασιλιάδες και οι κακές μάγισσες, ένα απέραντο κενό για να αποφασίσεις ακίνδυνα βήματα που βλέπεις ότι δεν οδηγούν πουθενά. Είναι γιατί πλέον προσπαθείς να διακρίνεις αν το παραμύθι που διάβαζες ήταν αυτό που ήθελες πραγματικά ή αυτό που σου έδωσαν στο χέρι κάποιοι άλλοι…
Το δικό μας παραμύθι μας ξεγέλασε όλους. Μας οδήγησε όπου αυτό ήθελε. Και τώρα που απομείναμε χωρίς βασιλιάδες, χωρίς μάγισσες και πρίγκιπες η ανατροπή δεν έρχεται. Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι φυλακισμένοι στο κάστρο του κακού δράκου και οι χωρικοί πλέον ανήμποροι προσπαθούν μόνοι τους να ποτίσουν χωράφια, να ξεβοτανίσουν λιβάδια και να σπείρουν σε άγονες πλαγιές!
Το παραμύθι μας είχε αίσιο τέλος.
Πήραμε την έκτη δόση!
Ε! Και;

Με την ευγενική χορηγία του "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..."


Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης



Μπα!
Τι έπαθαν τα βόρεια προάστια; Ζήλεψαν; Απεργία λένε, για τη …συσκότιση των συντάξεων στο δημόσιο τομέα. Τους κουρεύουν κι αυτούς! Δεν περίμεναν το καλοκαίρι που θα πιάσουν οι ζέστες για να πάρει το κεφάλι τους αέρα; Μέσα στο καταχείμωνο λίγο βαρύ θα πέσει.
 Ή ζήλεψαν ή όντως έχουν πρόβλημα στην Αγγλία. Πώς αλλιώς να το εξηγήσεις;
Αλλά μάλλον το πρώτο, διότι μια πρώην κραταιά αυτοκρατορία δεν είναι δυνατόν να έχει οικονομικό πρόβλημα. Θα οδηγηθεί και αυτή σιδηροδέσμια της οικονομικής κρίσης; Θεός φυλάξοι!
Πάντως αποκλείεται να φταίμε κι εμείς για αυτό!  Αν υποψιαστώ ότι ο ελληνικός δάχτυλος κατάφερε να φέρει τέτοια αναστάτωση στη γηραιά Αλβιόνα θα πρέπει να κάνουμε πάρτι! Διότι αν αληθεύει και αυτό, χαρά μας και τιμή μας που μπορούμε και παίζουμε τις οικονομίες των χωρών στο μικρό μας δαχτυλάκι!
Διότι ο Έλληνας το καλοκαίρι πιάνει παραλία, παρέα με τα ουζάκια του και τις αλαφροΐσκιωτες φιλοσοφίες του και όσο να πεις  ασχολείται και με τις οικονομίες των εύρωστων βορείων προαστίων! Τι, μόνο εμείς πρόβλημα; Όχι, κι εσείς! Για να μάθετε και από την καλή και από την ανάποδη τι εστί Ελληνάρας!
Βρε, μήπως δεν καλοβλέπουν το άνοιγμα του δρόμου για τη δόση που θα πάρουμε; Αν και πάλι δεν είναι μέσα στο παιχνίδι επίσημα, γιατί να τους κακοφανεί; Μήπως επειδή ακούσανε ότι 14 δις αποσύρθηκαν από τις ελληνικές τράπεζες το δίμηνο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου;
Γιατί, σου λέει, έχουν λεφτά στην Ελλάδα. Γιατί να τους δώσουν κι από πάνω; Και από την άλλη, πού αποσύρθηκαν τόσα λεφτά; Βγήκαν στη σύνταξη και κάνουν διακοπές σε τίποτα παραδείσια νησιά; Διότι ένας ευπρεπής συνταξιούχος πώς θα γιορτάσει τη σύνταξή του; Με ευπρεπείς διακοπές!
Έτσι όμως εξαφανίζεται η ρευστότητα από τη μια και από την άλλη αναρωτιέσαι ποιοι να είναι οι ιδιοκτήτες των αποσυρθέντων! Ένα ατελείωτο κουίζ η ζωή μας. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ένα συνεχές σταυρόλεξο! Χώρια που έχουμε και την Ομάδα Δράσης – τη γνωστή ντε! – που μας λέει ότι η έλλειψη ρευστότητας είναι εμπόδιο στην αναπτυξιακή προοπτική της ελληνικής οικονομίας! Έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου! Αυτονόητα δηλαδή!
Εμείς το καταλάβαμε, αυτοί το κατάλαβαν;